Dane ogólneDługość życia: 8-12 lat
Pies wzrost: 48-56 cm
Pies waga: 25-32 kg
Suka wzrost: 46-51 cm
Suka waga: 23-28 kg
Pies wzrost: 48-56 cm
Pies waga: 25-32 kg
Suka wzrost: 46-51 cm
Suka waga: 23-28 kg
Opis rasy
HISTORIA
Chow-chow pochodzi z Chin. Trafił tam prawdopodobnie z Tybetu, podczas najazdów mongolskich w starożytnych Chinach był bardzo popularny. Pierwsze wzmianki o psach z niebieskim językiem pojawiły się w XI w p.n.e. Cesarz chiński T"ang [VII w p.n.e] posiadał w swoim pałacu 2000 chowów, które wykorzystywał podczas polowań. Pełniły one rolę płochaczy i gończych. Mnisi chińscy natomiast czcili je i wykorzystywali do pilnowania świątyń. Do dzisiaj są to psy dobrze stróżujące, ale nie hałaśliwe. Zimą w północnych Chinach można je było spotkać jako psy zaprzęgowe.
W swojej ojczyźnie obecnie nieomal wyginęły. Odtwarza je teraz garstka zapaleńców. Nadal jednak w Kantonie uważane są za zwierzęta rzeźne z uwagi na smaczne mięso.
W XVIII wieku trafił chow-chow na Wyspy Brytyjskie, a w 1865roku przywieziony dla królowej Wiktorii. Od tego czasu datuje się początek hodowli chowa poza jego ojczyzną. Później rasa rozprzestrzeniła się na inne kraje i Amerykę.
Do Polski pierwszy chow-chow trafił w latach 20tych.Hodowla rozpoczęła się dopiero po II wojnie światowej.
Charakterystyka rasy
Nie jest to popularna rasa. Myślę, że tak powinno zostać. Nie każdy, którego zachwyci wygląd psa podobnego do lwa [rudy], lub niedźwiadka [czarny], powinien zostać jego właścicielem.
Miłośnicy rasy twierdzą że "chow to jedna trzecia kot , jedna trzecia pies i jedna trzecia człowiek". Jest to pies spokojny, pełen godności i inteligentny. Niełatwo wyprowadzić go z równowagi. Temu, który tego dokona pamiętają do końca życia. Są niezależne, nie poddają się tresurze. Nauczą się tego co chcą. Przy wykonywaniu poleceń zrobią coś na co właśnie mają ochotę. Relacje właściciela z tym szlachetnymi dumnym psem muszą być partnerskie.
W domu PAN jest jeden. Za nim chow pójdzie wszędzie. Na niego czeka pod drzwiami, jemu zlizuje łzy nieszczęścia, nie odstępuję chorego pana i pilnuje jego rzeczy. Pan doświadcza lizania, mruczenia chrumchrania i szaleńczych biegów po trawniku z radości bo wrócił do domu. Pozostałych domowników kocha i pilnuje, zajmując centralne miejsce, aby wszystkich mieć na oku.
Chow lubi dominować. Właścicielem musi być osoba zdecydowana, konsekwentna ale spokojna. Nie jest to pies agresywny, jak wielu sądzi. Nie leży to w jego naturze. Obcych traktuje nieufnie, raczej odejdzie nie pozwalając się dotknąć.
Psy tej rasy lubią zabawy z innymi pieskami. Potrafią wtedy biegać, rozrabiać jak tamte. Niestety nie zawsze akceptowane są przez inne rasy, z uwagi na specyficzne sapanie i chrumkanie. Psy wtedy odbierają to za warczenie i atakują chowa. Nie muszą trenować biegów. Najlepsze są długie spacery. Nie znoszą upałów.
Myślę, że mit agresywnego chowa wziął się z niezrozumienia jego charakteru i błędów w wychowaniu. On potrzebuje być kochanym a będzie naprawdę ARYSTOKRATYCZNYM DŻENTELMENEM.
Moim zdaniem nie nadaje się szczeniak chowa dla małych dzieci. Małe dzieci są natarczywe, niedelikatne i ciągle chcą nękać zabawą "pluszowego lewka". Dorosły chow a nowe dziecko w domu to co innego.
Chow to pies silny i doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Ma specyficzny charakter i wschodni wygląd. Zawsze dumny, powściągliwy, nie hałaśliwy i nienarzucający się towarzysz.
I jeszcze jedno, rasa ta potrafi mruczeć z zadowolenia jak kot. Czy to nie piękne?
Pielęgnacja
Szata chowa to długi, sztywny włos okrywowy i miękki, gesty podszerstek.
W odmianie krótkowłosej szata to sterczący, gesty włos w dotyku przypominający plusz. Wyczesywać należy 1x w tygodniu szczotką drucianą pod włos. Linieją 1x w roku, a osobniki w bloku 2x w roku.
Kąpać zawsze jak potrzeba. Wystawowe egzemplarze o jasnej maści przed każdą wystawą. Sierść po kapaniu wysuszyć suszarką. Jest to pies radykalnie czysty i bez zapachu. Nie lubi błota i deszczu. Gdy poda na dworze nie można skłonić go do spaceru. Uwielbia śnieg i zabawy na nim.
Należy zadbać o oczy chowa, z uwagi na ich specyficzne osadzenia. Wymaga codziennej higieny w postaci przemywania ich i usuwania nieczystości w ich pobliżu.
Chow-chow pochodzi z Chin. Trafił tam prawdopodobnie z Tybetu, podczas najazdów mongolskich w starożytnych Chinach był bardzo popularny. Pierwsze wzmianki o psach z niebieskim językiem pojawiły się w XI w p.n.e. Cesarz chiński T"ang [VII w p.n.e] posiadał w swoim pałacu 2000 chowów, które wykorzystywał podczas polowań. Pełniły one rolę płochaczy i gończych. Mnisi chińscy natomiast czcili je i wykorzystywali do pilnowania świątyń. Do dzisiaj są to psy dobrze stróżujące, ale nie hałaśliwe. Zimą w północnych Chinach można je było spotkać jako psy zaprzęgowe.
W swojej ojczyźnie obecnie nieomal wyginęły. Odtwarza je teraz garstka zapaleńców. Nadal jednak w Kantonie uważane są za zwierzęta rzeźne z uwagi na smaczne mięso.
W XVIII wieku trafił chow-chow na Wyspy Brytyjskie, a w 1865roku przywieziony dla królowej Wiktorii. Od tego czasu datuje się początek hodowli chowa poza jego ojczyzną. Później rasa rozprzestrzeniła się na inne kraje i Amerykę.
Do Polski pierwszy chow-chow trafił w latach 20tych.Hodowla rozpoczęła się dopiero po II wojnie światowej.
Charakterystyka rasy
Nie jest to popularna rasa. Myślę, że tak powinno zostać. Nie każdy, którego zachwyci wygląd psa podobnego do lwa [rudy], lub niedźwiadka [czarny], powinien zostać jego właścicielem.Miłośnicy rasy twierdzą że "chow to jedna trzecia kot , jedna trzecia pies i jedna trzecia człowiek". Jest to pies spokojny, pełen godności i inteligentny. Niełatwo wyprowadzić go z równowagi. Temu, który tego dokona pamiętają do końca życia. Są niezależne, nie poddają się tresurze. Nauczą się tego co chcą. Przy wykonywaniu poleceń zrobią coś na co właśnie mają ochotę. Relacje właściciela z tym szlachetnymi dumnym psem muszą być partnerskie.
W domu PAN jest jeden. Za nim chow pójdzie wszędzie. Na niego czeka pod drzwiami, jemu zlizuje łzy nieszczęścia, nie odstępuję chorego pana i pilnuje jego rzeczy. Pan doświadcza lizania, mruczenia chrumchrania i szaleńczych biegów po trawniku z radości bo wrócił do domu. Pozostałych domowników kocha i pilnuje, zajmując centralne miejsce, aby wszystkich mieć na oku.
Chow lubi dominować. Właścicielem musi być osoba zdecydowana, konsekwentna ale spokojna. Nie jest to pies agresywny, jak wielu sądzi. Nie leży to w jego naturze. Obcych traktuje nieufnie, raczej odejdzie nie pozwalając się dotknąć.
Psy tej rasy lubią zabawy z innymi pieskami. Potrafią wtedy biegać, rozrabiać jak tamte. Niestety nie zawsze akceptowane są przez inne rasy, z uwagi na specyficzne sapanie i chrumkanie. Psy wtedy odbierają to za warczenie i atakują chowa. Nie muszą trenować biegów. Najlepsze są długie spacery. Nie znoszą upałów.
Myślę, że mit agresywnego chowa wziął się z niezrozumienia jego charakteru i błędów w wychowaniu. On potrzebuje być kochanym a będzie naprawdę ARYSTOKRATYCZNYM DŻENTELMENEM.
Moim zdaniem nie nadaje się szczeniak chowa dla małych dzieci. Małe dzieci są natarczywe, niedelikatne i ciągle chcą nękać zabawą "pluszowego lewka". Dorosły chow a nowe dziecko w domu to co innego.
Chow to pies silny i doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Ma specyficzny charakter i wschodni wygląd. Zawsze dumny, powściągliwy, nie hałaśliwy i nienarzucający się towarzysz.
I jeszcze jedno, rasa ta potrafi mruczeć z zadowolenia jak kot. Czy to nie piękne?
PielęgnacjaSzata chowa to długi, sztywny włos okrywowy i miękki, gesty podszerstek.
W odmianie krótkowłosej szata to sterczący, gesty włos w dotyku przypominający plusz. Wyczesywać należy 1x w tygodniu szczotką drucianą pod włos. Linieją 1x w roku, a osobniki w bloku 2x w roku.
Kąpać zawsze jak potrzeba. Wystawowe egzemplarze o jasnej maści przed każdą wystawą. Sierść po kapaniu wysuszyć suszarką. Jest to pies radykalnie czysty i bez zapachu. Nie lubi błota i deszczu. Gdy poda na dworze nie można skłonić go do spaceru. Uwielbia śnieg i zabawy na nim.
Należy zadbać o oczy chowa, z uwagi na ich specyficzne osadzenia. Wymaga codziennej higieny w postaci przemywania ich i usuwania nieczystości w ich pobliżu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz