Dane ogólne
Długość życia: 12-16 lat
Pies wzrost: od 65 cm
Pies waga: od 26 kg
Suka wzrost: od 60 cm
Suka waga: od 20 kg
Długość życia: 12-16 lat
Pies wzrost: od 65 cm
Pies waga: od 26 kg
Suka wzrost: od 60 cm
Suka waga: od 20 kg
Opis rasy
Wilczaki to psy bardzo żywe, od pierwszych tygodni absorbujące czas i uwagę przewodnika w 100%. Rzec by można – przewracające normalne życie do góry nogami. Pies ten wymaga od nas wyrzeczeń, przewartościowania poglądów i wielu zmian w życiu.
Dorosły ułożony Wilczak to pies w miarę karny, znający swoje miejsce w hierarchii. Jest wierny, nieustraszony, odważny. Bywa, że zachowuje dystans do nowo poznanej osoby. Silnie przywiązuje się do przewodnika i całej rodziny, wykazuje (szczególnie samce) duże skłonności do obrony „stada” i terytorium. Jeśli nie nauczony wcześniej – będzie źle znosił rozstania, posuwając się nawet do totalnej demolki lub samookaleczenia.
Szczenięta gryzą w zabawie przez kilka miesięcy, skaczą na przewodnika, są dominujące, sprawdzają naszą odporność każdego dnia. Bywa, że próbują bronić pożywienia (mięsa, kości). Pozostawione bez opieki demolują otoczenie i są bardzo głośne, ciężko znoszą odłączenie od rodziny. Są jednak bystre, uczą się szybko i chętnie przy właściwej motywacji. Na ogół trzymają się w pobliżu przewodnika, ucieczki zdarzają się „za zwierzyną” lub gdy pies jest pozostawiony na terenie bez opieki.
Młode Wilczaki, po początkowym okresie karności, wraz z napływem hormonów wchodzą w wiek buntu. Próbują niezależności na spacerach i dominacji w domu. Przeważnie dość długo (2-2.5 roku) nie konfliktują się z innymi psami, jednak ich zabawy nie są delikatne ani subtelne. Doskonałe w szybkich czytelnych reakcjach, błyskawicznie uczą się „czytać” przewodnika, znajdując z nim wspólny język lub wykorzystując jego słabości.
Mimo wypracowania posłuszeństwa, relacja pies / przewodnik pozostaje bardziej partnerska niż poddańcza. Wilczaki to psy niezależne, podporządkowują się przewodnikowi z miłości, nie ze strachu. Nie tolerują przemocy.
Wymagają codziennej dawki aktywności: sportu, długiego spaceru lub treningu.
Podstawowe problemy to: pozostawanie a co za tym idzie - niszczenie; dominacja - posunięta czasem do agresji, przy niewłaściwym (siłowym) prowadzeniu psa; konflikty z innymi psami tej samej płci po osiągnięciu dojrzałości psychicznej (na spacerach pies ten wymaga całkowitej kontroli lub wyjątkowej czujności przewodnika); samowola; ucieczki. Niektóre drobniejsze problemy: podkradanie jedzenia; otwieranie drzwi, okien; obfitość pozostawianej sierści.
W stosunku do dzieci Wilczaki mają skłonności opiekuńcze, kontakt powinien jednak być zawsze pod nadzorem dorosłych. Wychowane w gronie innych zwierząt dopasowują się do mieszanego stada, szczenię jednak wymaga nadzoru.
W roku 1955 w byłej Czechosłowacji pod patronatem wojskowym kilkakrotnie skrzyżowano samicę i samca Wilka Karpackiego z psem i suką Owczarka Niemieckiego. Potomstwo nadawało się do hodowli, postanowiono, więc podjąć próbę utworzenia rasy, która łączyłaby zdrowie i wrażliwe zmysły Wilka, z łatwością przyswajania wiedzy i chęcią pracy z człowiekiem Owczarka Niemieckiego. Wojsko prowadziło ostrą selekcję w kierunku użytkowości tworzonej rasy. Rasę uznano w roku 1982, jako rasę narodową byłej Czechosłowacji.
Wilczaki żyją długo zwykle w dobrym zdrowiu. W rasie pojawiają się czasami wady dziedziczne takie jak dysplazja biodrowa czy łokciowa, jednak ryzyko ich ujawnienia możemy znacznie ograniczyć poprzez: dobór rodziców wolnych od tych chorób, nie przekarmianie szczeniaka, rozsądne dawkowanie wysiłku fizycznego szczeniakowi, wspomaganie preparatami typu glukozamina / chondroityna w pierwszym roku życia.
W ciągu roku Wilczaki nie wymagają specjalnej pielęgnacji, od czasu do czasu kąpiel, najlepiej w rzece. Raz do roku, zwykle przez kilka tygodni, obficie linieją i wtedy sierść jest naprawdę wszędzie. Wymagają w tym czasie częstego wyczesywania i na parę tygodni tracą efektowny wygląd.
Ceskoslovensky Vlcak jest z założenia psem pracującym, wymaga, więc stawiania przed nim zadań do wykonania: treningów lub prawdziwej pracy. Obecnie rola Wilczaka w społeczeństwie to rola przyjaciela, towarzysza, stąd nacisk na szkolenie w kierunku posłuszeństwa: podstawowego, a czasem i sportowego.
Użytkowością Wilczaków w świetle międzynarodowych przepisów są biegi wytrzymałościowe. Wilczak pokonuje trasę odpowiednio 40, 70 lub 100km, w zależności od stopnia egzaminu, biegnąc przy przewodniku jadącym na rowerze. Bieg na 40 km jest w rasie standardem, nie jest uważany za wyjątkowy wyczyn. Kończąc taki bieg na Słowacji, pies zdobywa prawo do wystawiania w klasie użytkowej, oraz do starań o tytuł Interchampiona.
Wilczaki nastręczają sporo problemów hodowcom: późno dojrzewają, cieczki u suczek (raz do roku) bywają niezauważane, lub ciągną się miesiącami, utrudniając określenie płodnego czasu, co skutkuje znacznym odsetkiem nieudanych kryć. Wielu właścicieli suk nigdy nie doczekało się od nich potomstwa. Ciąża, poród, odchowanie szczeniąt przebiegają zwykle bez problemów.
Wilczaki to rasa przez wielu zaliczana do „trudnych”. Są to dość duże, silne psy, mocno dominujące i niezależne, których prawidłowe wychowanie wymaga wyjątkowej konsekwencji i samodyscypliny.
Porywają pierwotnym wyglądem, zdrowiem, żywym temperamentem i nadzwyczajnym przywiązaniem, należy jednak pamiętać o problemach, jakie niosą i o ich skali.
Dorosły ułożony Wilczak to pies w miarę karny, znający swoje miejsce w hierarchii. Jest wierny, nieustraszony, odważny. Bywa, że zachowuje dystans do nowo poznanej osoby. Silnie przywiązuje się do przewodnika i całej rodziny, wykazuje (szczególnie samce) duże skłonności do obrony „stada” i terytorium. Jeśli nie nauczony wcześniej – będzie źle znosił rozstania, posuwając się nawet do totalnej demolki lub samookaleczenia.
Szczenięta gryzą w zabawie przez kilka miesięcy, skaczą na przewodnika, są dominujące, sprawdzają naszą odporność każdego dnia. Bywa, że próbują bronić pożywienia (mięsa, kości). Pozostawione bez opieki demolują otoczenie i są bardzo głośne, ciężko znoszą odłączenie od rodziny. Są jednak bystre, uczą się szybko i chętnie przy właściwej motywacji. Na ogół trzymają się w pobliżu przewodnika, ucieczki zdarzają się „za zwierzyną” lub gdy pies jest pozostawiony na terenie bez opieki.
Młode Wilczaki, po początkowym okresie karności, wraz z napływem hormonów wchodzą w wiek buntu. Próbują niezależności na spacerach i dominacji w domu. Przeważnie dość długo (2-2.5 roku) nie konfliktują się z innymi psami, jednak ich zabawy nie są delikatne ani subtelne. Doskonałe w szybkich czytelnych reakcjach, błyskawicznie uczą się „czytać” przewodnika, znajdując z nim wspólny język lub wykorzystując jego słabości.
Mimo wypracowania posłuszeństwa, relacja pies / przewodnik pozostaje bardziej partnerska niż poddańcza. Wilczaki to psy niezależne, podporządkowują się przewodnikowi z miłości, nie ze strachu. Nie tolerują przemocy.Wymagają codziennej dawki aktywności: sportu, długiego spaceru lub treningu.
Podstawowe problemy to: pozostawanie a co za tym idzie - niszczenie; dominacja - posunięta czasem do agresji, przy niewłaściwym (siłowym) prowadzeniu psa; konflikty z innymi psami tej samej płci po osiągnięciu dojrzałości psychicznej (na spacerach pies ten wymaga całkowitej kontroli lub wyjątkowej czujności przewodnika); samowola; ucieczki. Niektóre drobniejsze problemy: podkradanie jedzenia; otwieranie drzwi, okien; obfitość pozostawianej sierści.
W stosunku do dzieci Wilczaki mają skłonności opiekuńcze, kontakt powinien jednak być zawsze pod nadzorem dorosłych. Wychowane w gronie innych zwierząt dopasowują się do mieszanego stada, szczenię jednak wymaga nadzoru.
W roku 1955 w byłej Czechosłowacji pod patronatem wojskowym kilkakrotnie skrzyżowano samicę i samca Wilka Karpackiego z psem i suką Owczarka Niemieckiego. Potomstwo nadawało się do hodowli, postanowiono, więc podjąć próbę utworzenia rasy, która łączyłaby zdrowie i wrażliwe zmysły Wilka, z łatwością przyswajania wiedzy i chęcią pracy z człowiekiem Owczarka Niemieckiego. Wojsko prowadziło ostrą selekcję w kierunku użytkowości tworzonej rasy. Rasę uznano w roku 1982, jako rasę narodową byłej Czechosłowacji.
Wilczaki żyją długo zwykle w dobrym zdrowiu. W rasie pojawiają się czasami wady dziedziczne takie jak dysplazja biodrowa czy łokciowa, jednak ryzyko ich ujawnienia możemy znacznie ograniczyć poprzez: dobór rodziców wolnych od tych chorób, nie przekarmianie szczeniaka, rozsądne dawkowanie wysiłku fizycznego szczeniakowi, wspomaganie preparatami typu glukozamina / chondroityna w pierwszym roku życia.
W ciągu roku Wilczaki nie wymagają specjalnej pielęgnacji, od czasu do czasu kąpiel, najlepiej w rzece. Raz do roku, zwykle przez kilka tygodni, obficie linieją i wtedy sierść jest naprawdę wszędzie. Wymagają w tym czasie częstego wyczesywania i na parę tygodni tracą efektowny wygląd. Ceskoslovensky Vlcak jest z założenia psem pracującym, wymaga, więc stawiania przed nim zadań do wykonania: treningów lub prawdziwej pracy. Obecnie rola Wilczaka w społeczeństwie to rola przyjaciela, towarzysza, stąd nacisk na szkolenie w kierunku posłuszeństwa: podstawowego, a czasem i sportowego.
Użytkowością Wilczaków w świetle międzynarodowych przepisów są biegi wytrzymałościowe. Wilczak pokonuje trasę odpowiednio 40, 70 lub 100km, w zależności od stopnia egzaminu, biegnąc przy przewodniku jadącym na rowerze. Bieg na 40 km jest w rasie standardem, nie jest uważany za wyjątkowy wyczyn. Kończąc taki bieg na Słowacji, pies zdobywa prawo do wystawiania w klasie użytkowej, oraz do starań o tytuł Interchampiona.
Wilczaki nastręczają sporo problemów hodowcom: późno dojrzewają, cieczki u suczek (raz do roku) bywają niezauważane, lub ciągną się miesiącami, utrudniając określenie płodnego czasu, co skutkuje znacznym odsetkiem nieudanych kryć. Wielu właścicieli suk nigdy nie doczekało się od nich potomstwa. Ciąża, poród, odchowanie szczeniąt przebiegają zwykle bez problemów.
Wilczaki to rasa przez wielu zaliczana do „trudnych”. Są to dość duże, silne psy, mocno dominujące i niezależne, których prawidłowe wychowanie wymaga wyjątkowej konsekwencji i samodyscypliny.
Porywają pierwotnym wyglądem, zdrowiem, żywym temperamentem i nadzwyczajnym przywiązaniem, należy jednak pamiętać o problemach, jakie niosą i o ich skali.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz