Gryfonik brukselski, belgijski i brabancki

Dane ogólne 

Długość życia: 12-16 lat
Pies wzrost: -
Pies waga: 3,5-6,5 kg
Suka wzrost: -
Suka waga: 3,5-6,5 kg

Opis rasy
Gryfoniki występują w trzech odmianach różnią się od siebie kolorem sierści i jej długością.
Gryfonik brukselski - piesek szorstkowłosy w różnych odcieniach rudego (pożądany kolor najbardziej intensywny)
Gryfonik belgijski - piesek szorstkowłosy czarny, czarny z przesianiem i czarny podpalany
Gryfonik brabancki (Brabantczyk) - odmiana gładkowłosa o kolorze rudym z maską, czarnym przesianym, czarnym i czarnym podpalanym
Historia
Rasa prawdopodobnie wywodzi się ze wspólnego pnia z affenpinscherem na co wskazuje podobieństwo obu ras. W tworzeniu rasy brały udział również małe odmiany spanieli, terier irlandzki, yorkshire terrier i mops.
Historia powstania rasy gryfonika nie jest jednoznaczna. W Belgii pieski przypominające gryfonika były ulubieńcami miastowych stangretów i dorożkarzy i nazywane je "Małym Ulicznym Łobuziakiem". Trzymano je w stajniach i wozowniach jako łapaczy szczurów.
Wożone przez dorożkarzy zostały zauważone przez wytworne damy i tak trafiły na salony. W Belgii Klub Gryfona powstał w 1880 roku, a w 1883 pierwszy raz zaprezentowano tę rasę na wystawie. Jednakże dopiero w 1885 r od momentu pojawienia się gryfonika w Anglii można śledzić jego historie i rozpoczęto planową hodowle. Gryfoniki były to bardzo luksusowe pieski i zdobywały coraz więcej zwolenników. Już w 1896 roku Pani Handley Spicer założyła Klub Miłośników Gryfona, a dwa lata później rasa została uznana przez English Kennel Club.Pomimo zainteresowania się rasą popularność tych piesków nie była aż tak wielka jak tego oczekiwano. Powodem było to, że rasa nie była jednolita w typie.
W Polsce gryfonik jest wciąż mało znany chociaż w ostatnim czasie jego popularność wyraźnie wzrasta. Najwięcej hodowli gryfoników jest w USA, Skandynawii, Rosji i Czechach.
Pielęgnacja
Gryfoniki brukselski i belgijski to pieski szorstkowłose aby utrzymały swój estetyczny wygląd należy trymować je 3-4 razy w roku. Trzeba zwrócić też szczególną uwagę na bruzdę w koło nosa, należy ją przemywać solą fizjologiczną lub płynem do pielęgnacji oczu i powiek. Trymowany gryfonik nie linieje.
Gryfoniki nie są psami chorowitymi jednak trzeba zwrócić uwagę na ich duże oczy, które są narażone na urazy. U gryfoników zdarza się również wypadanie rzepki i czasami dysplazja stawu biodrowego. Jednakże u nas w Polsce nie ma obowiązku prześwietlania psów tej rasy w tym kierunku.
Charakter
Gryfonik to mały żywy piesek o zwartej budowie, krępy, harmonijny i swobodny w ruchu. Jest bardzo inteligentny i lubi stały kontakt z właścicielem. Jego pyszczek zwraca uwagę niemal ludzkim wyrazem. Ponieważ do hodowli używa się wszystkich trzech odmian gryfonika, mieszając je, w miocie mogą urodzić się rożne szczenięta. Mimo różnicy w wyglądzie wszystkie odmiany mają taki sam charakter. Ten niewielki i inteligentny piesek może stać się znakomitym towarzyszem współczesnego człowieka. Idealnie nadaje się by mieszkać w mieście. Mało wymagający, czujny i oddany. Kocha swego pana i jego rodzinę jest czuły i wierny. Lubi zabawy z dziećmi i długi czas spędzony na kolanach swej pani. Jest pieskiem wszechstronnym, może brać udział w zawodach małego agility i być sportowcem., ale może zostać również typowym kanapowcem. W obu wersjach sprawdza się znakomicie. Nie należy jednak zostawiać gryfonika samego na długo. Każdy powrót właściciela do domu nawet po niedługiej nieobecności wiąże się z długim i serdecznym powitaniem. Gryfoniki doskonale czują się w grupie innych pieskow. Nie są konfliktowe. Dzięki swemu łagodnemu i wesołemu usposobieniu i małemu wzrostowi jest doskonałym psim terepeutą.

Groenendael-owczarek belgijski

Dane ogólne
Pies wzrost: 63-66 cm
Suka wzrost: 58-50 cm
Pies waga: 36-38 kg
Suka waga: 33-36 kg 

Opis rasy
"Czarna Lassie", "mieszaniec wilczura i collie", "długowłosy wilk", "czarny szpic" - to tylko niektóre z licznych nazw, jakimi określają tą rasę przypadkowi przechodnie (choć trzeba uczciwie przyznać, że często dodają "ale ładny"). Tymczasem wygląd groenendaela jest tak charakterystyczny, że kto go raz zobaczy, nie pomyli z żadną inną rasą.
Groenendael to pies średniej wielkości, nieco tylko wyższy od owczarka niemieckiego. W porównaniu z tym ostatnim jest wyraźnie krótszy- zwłaszcza psy mają sylwetkę niemal kwadratową- i słabiej ukątowany. Jest też lżejszy, co wynika z wyjątkowo suchej budowy. Nawet pod zimowym futrem wyraźnie rysują się mięśnie. Cała sylwetka zdradza siłę połączoną z szybkością i wytrzymałością.
Elementem budowy najbardziej charakterystycznym jest niewątpliwie głowa. Wydłużona, wyraziście modelowana, z wysoko osadzonymi trójkątnymi, stojącymi uszami przypomina głowę wilka. Wrażenie to potęguje jeszcze otaczająca ją kryza. Oczy są ciemne, o żywym, inteligentnym spojrzeniu.
Głowa noszona jest wysoko na długiej, łagodnie wygiętej szyi, co potęguje jeszcze wrażenie wysmukłości. Tułów krótki, zwarty, o głębokiej, ale niezbyt szerokiej klatce piersiowej. Grzbiet prosty i mocny, zad tylko nieznacznie opadający. Ogon długi, puszysty, w spoczynku zwisa luźno, w akcji uniesiony do poziomu. Nie może być zakręcony ani stale wysoko noszony.
Charakter

Owczarki belgijskie uchodzą za psy łatwe we współżyciu i szkoleniu, jednak dla przewodnika nie znającego tej rasy mogą okazać się nie lada wyzwaniem. Ich inteligencja, łatwość kojarzenia, doskonała pamięć i talent kombinacyjny nie zawsze ułatwiają pracę!
Niezwykłość charakteru belgów polega na połączeniu cech pozornie przeciwstawnych. Niewiele psów potrafi być twardymi, zdecydowanymi, a jednocześnie wrażliwymi. Chęć współpracy i towarzyskość łączy się z niezależnością i skłonnością do własnej oceny sytuacji. Ognisty temperament i żywiołowość idą w parze z opanowaniem i zrównoważeniem. Takich przykładów można znaleźć bardzo wiele.
Typowy belg to pies o bogatej osobowości. Posiada wszystkie cechy psa służbowego i nie najlepiej czuje się w roli kanapowca. Oczywiście nie oznacza to, że nie nadaje się na ulubieńca rodziny. Przeciwnie, jeśli tylko zostanie dobrze wychowany i ma zapewnioną wystarczającą aktywność, znakomicie sprawdza się w tej roli. W mieszkaniu jest spokojny i cichy, ceni sobie towarzystwo "ludzkiego stada", jednak nie narzuca się i chętniej położy się u nóg właściciela niż wejdzie mu na kolana.
Wychowanie owczarka należy rozpoczynać od pierwszych chwil jego pobytu w nowym domu. Musi ono być prowadzone konsekwentnie i stanowczo, ale bardzo łagodnie. Słynna zasada "żelaznej ręki w aksamitnej rękawiczce" jest w przypadku tej rasy jak najbardziej na miejscu. Wszelka nerwowość, brutalność czy niesprawiedliwość nieuchronnie prowadzi do utraty zaufania i zerwania więzi pies- właściciel. Ważne jest przestrzeganie zasad hierarchii grupy, ustalenie i konsekwentne egzekwowanie obowiązujących reguł. Belgi są urodzonymi "kombinatorami", natychmiast wychwycą i będą bezlitośnie wykorzystywać wszystkie błędy przewodnika. Doskonałe wyniki daje szkolenie oparte na zabawie. Wielce pomocna jest umiejętność wywołania u psa wrażenia, że sam "wymyślił" rozwiązanie problemu. Nie wolno zapominać o pozytywnej motywacji, choć dla tych psów często samo wykonanie zadania jest wystarczającą nagrodą. Jeśli pies zrozumie, o co chodzi i zainteresuje się postawionym przed nim problemem nie spocznie, póki go nie rozwikła. Belg nie znosi monotonii, dlatego zajęcia muszą być urozmaicone, należy też unikać zbyt długiego cyzelowania szczegółów.

Owczarki belgijskie wymagają dużo ruchu! Szczęśliwy belg to zmęczony belg. Nie łudźmy się jednak, że pies wybiega się sam w ogrodzie! Codzienne spacery połączone z wykonywaniem zadań rozwijających psi umysł są konieczne. Można więc podczas spaceru ćwiczyć posłuszeństwo, aportowanie, pokonywanie przeszkód, tropienie. Można wybrać się na wycieczkę rowerową (wytrenowany belg przebiega kłusem 50 km. w dwie godziny i nie wygląda na wykończonego, właściciel natomiast- tak). Znakomitą gimnastyką jest pływanie i zabawy w wodzie. Dla szczeniąt nie wymyślono lepszej formy aktywności niż zabawa z innymi psiakami. Ale uwaga- znalezienie odpowiedniego kolegi nie jest łatwe. Mało który rówieśnik wytrzyma tempo zabawy młodego belga.

Gończy polski

Dane ogólne
Długość życia: 10-15 lat
Pies wzrost: 55-59 cm
Pies waga: 22-30 kg
Suka wzrost: 50-55 cm
Suka waga: 22-30 kg

Opis rasy
Historia
Gończy polski jest piątą polską rasą uznaną przez FCI. Wcześniej psy w typie gończego występowały przeważnie tylko na terenie Polski południowej i na Mazowszu.
Zarówno Ogar, jak i Gończy polski – pochodzą z pewnością od psów świętego Huberta, chociaż według różnych źródeł na rasę miały wpływ też inne gończe zachodnie, bałkańskie, oraz wschodnie. O polowaniach z psami w typie gończego pisano już w XVI i XVII wieku. Za czasów panowania dynastii Jagiellonów gończe były psami bardzo popularnymi. Polscy myśliwi – w zależności od ukształtowania terenu i znajdującej się na nim zwierzyny – używali psów gończych w kilku typach. W wieku XIX odróżniano już gończe od ogarów. W przeciwieństwie do Europy Zachodniej, w Polsce nie prowadzono polowań typu par force, więc psy gończe miały za zadanie napędzić zwierzynę na strzał lub w sieci. Musiały się w związku z tym wyróżniać dobrym węchem, wytrwałym gonem oraz dźwięcznym głosem. Niestety II wojna światowa oraz bardzo burzliwe czasy powojenne zniszczyły w naszym kraju prawie wszystko - również hodowle psów.
Na początku drugiej połowy XX w. (w latach 50-tych) hodowlą psów w typie ogara zajmowali się dwaj panowie w randze pułkownika Wojska Polskiego Piotr Kartawik oraz Józef Pawłusiewicz. Kartawik hodował psy sprowadzone z kresów, takie jakie hodowano w jego majątku. Były to psy większe i cięższe, o umaszczeniu czaprakowym, z kolei Pawłusiewicz – początkowo hodował swoje Ogary w Rajczy w Bieszczadach, były to psy jakie hodowano w jego rodzinie od kilku pokoleń. Psy Pawłusiewicza były lżejsze i w kolorze czarnym podpalanym. Obydwa typy nazywane były Ogarami, jedne w typie Kartawika, drugie w typie Pawłusiewicza. W latach 60-tych obydwa typy gończych wpisane zostały dość niefortunnie do Księgi Wstępnej jako Ogar polski. Po jakimś czasie okazało się, że prowadzenie „wspólnej” linii hodowlanej nie odnosi efektów. Wzorzec przystosowany do psów Kartawika został zarejestrowany przez FCI, co niestety spowodowało że psy Pawłusiewicza nie były uznawane za Ogara polskiego. Dopiero w roku 1983 Związek Kynologiczny w Polsce zdecydował się otworzyć Księgę Wstępną dla psów w typie „Pawłusiewicza”, ponieważ te psy stawały się co raz bardziej popularne zarówno w rękach myśliwych, jak i mieszczan chcących posiadać ładnego psa z żyłką myśliwską. Psom tym nadano nazwę Gończy polski (ang. Polish Hunting Dog) i wkrótce podjęto kroki, aby wzorzec został zatwierdzony i zarejestrowany przez Międzynarodową Federację Kynologiczną.
Po niemal 20 latach trwania procesu rejestracji ostatniej, piątej polskiej rasy – Gończy polski został wpisana do rejestru FCI pod numerem 354! Oficjalne uznanie nastąpiło 12.11.2006 w czwartym dniu trwania zmagań ringowych na Światowej Wystawie Psów w Poznaniu, przed samym wyborem zwycięzcy BIS, w obecności szefostwa FCI, ZKwP oraz członków Komisji Standardów – nastąpiło oficjalne ogłoszenie tego faktu – ku radości hodowców, właścicieli oraz miłośników rasy, których wieloletnie starania w końcu zostały docenione!
Cieszy fakt, iż co roku populacja Gończego polskiego rośnie, już spore stawki można spotkać na wystawach w Polsce, jak również za granicą, ambitni hodowcy wyruszają na podbój Europejskich i światowych ringów, zdobywają najwyższe tytuły oraz championaty innych krajów niż Polska. Również Gończy doceniany jest już w szerokich kręgach myśliwskich, psy wygrywają licznie organizowane w naszym kraju konkursy myśliwskie.
Gończe używane są głównie do polowań na dziki i jelenie, spełniają się również jako psy tropiące ranną zwierzynę. Sposób pracy gończaków uzależniony jest głównie od warunków, w jakich przyszło im pracować, jak i od wielkości przeciwnika. Są to psy pracujące roztropnie, nigdy nie dążące do bezpośredniego spotkania z dzikiem.
Psy tej rasy dysponują wybitnym węchem, dobrze ułożone, stają się doskonałymi tropowcami, które wytrwałością i skutecznością niewiele ustępują posokowcom.
Psy tej rasy szczególnie polecane są dla rodzin lubiących naturę, wycieczki, wędrówki po lesie, górach, ponieważ te psy nie lubią się nudzić, bardzo lubią aktywnie spędzać czas w towarzystwie ludzi.
GP jest psem niewybrednym , bardzo dobrze wykorzystującym karmę ,można go karmić zarówno BARFEM oraz gotowymi komponentami pokarmowymi . Gończy polski to pies energiczny, łagodny, zrównoważony, wytrzymały na zmienne warunki atmosferyczne, odważny, pojętny, podatny na szkolenie, nieufny wobec obcych, stąd doskonały z niego stróż. Powinien mieć możliwość swobodnego wybiegania się. Wobec właściciela i jego rodziny wierny, oddany przyjaciel a nawet wylewny. O ile właściciel zapewni mu odpowiednie żywienie i ruch, nie będzie sprawiał kłopotów. Gończe są psami zdrowymi, raczej oprócz corocznych obowiązkowych szczepień nie chadzają do weterynarza. Psy są dość długowieczne i w pełnym zdrowiu z reguły dożywają średnio 10-15 lat.
Gończe nie sprawiają zbytnich problemów wychowawczych, pod warunkiem, iż od początku wobec malca będziemy konsekwentni i nie pozwolimy sobie wejść na głowę. Samce potrafią być bardziej niezależny, dlatego wobec nich należy być bardziej stanowczym, ale suczki są bardzo przywiązane do właściciela, opiekuńcze wobec dzieci, to psy które kochają swoją ludzką rodzinę i potrafią ją obronić.

Gończy berneński

Dane ogólne 

Długość życia: 12-14 lat
Pies wzrost: 49-59 cm
Pies waga: 25-35 kg
Suka wzrost: 47-57 cm
Suka waga: 20-30 kg

Opis rasy

Pies myśliwski - wcześniej Bernese Hound - jedna z ras psów gończych
Gończy berneński - jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych i posokowców, zaklasyfikowana do sekcji psów gończych. Data publikacji obowiązującego oryginału standardu i klasyfikacji FCI: 11.05.1993
Rasa ta powstała w XI wieku. Przetrwała do dziś głównie dzięki powstałemu w 1931 roku Szwajcarskiemu Klubowi Psów Gończych. Szwajcarskie psy gończe są bardzo starą rasą. O ich obecności w czasach rzymskiej Helwecji świadczy mozaika odkryta w Avenches, na której przedstawiona jest sfora psów odpowiadających współczesnym odmianom szwajcarskich psów gończych. W XV wieku poszukiwane były przez włoskich hodowców psów, zaś w XVIII wieku przez Francuzów ze względu na wyjątkowe uzdolnienia do trudnego polowania na zające. Ich rodzima hodowla z pewnością podlegała wpływom psów gończych ras francuskich, sprowadzanych do Szwajcarii przez najemników. W 1882 roku został ustalony wzorzec dla każdej z 5 odmian gończego szwajcarskiego. W 1909 roku wzorce te zostały zweryfikowane i stwierdzono całkowite wyginięcie psa gończego Tchurgovie. 22 stycznia 1933 roku dla czterech odmian gończego szwajcarskiego został ustalony jeden wzorzec. Stanowi to pewnego rodzaju kuriozum, iż są to 4 odmienne rasy różniące się nie tylko kolorem a wpisane pod jeden numer FCI. Dawna odmiana psa gończego z Jury typu psa Św. Huberta dziś już praktycznie wyginęła. Pierwsza suka pojawiła się w Polsce w latach 90-tych. Po prawie 20 latach pierwsze dwie suki pojawiły się w Warszawie w hodowli CERVARIUS FCI w 2008 roku oraz 2009 w hodowli Gończa Złaja FCI. Według wielu ekspertów zagranicznych obecnie w Polsce posiadamy dwie najlepsze suki tej rasy na świecie. Potwierdzają to wyniki na ringach nie tylko w Polsce ale przede wszystkim na zagranicznych wystawach klubowych czy ostatniej wystawie światowej w Herning - do Polski trafiły najważniejsze nagrody. Młodej suce z Mińska Mazowieckiego przypadło Młodzieżowe Zwycięstwo Świata oraz Zwycięstwo rasy.
Charakter można ująć w kilku słowach: aktywny i pojętny. Żywy o silnej pasji łowieckiej, łagodny, wycofany ale nie bojaźliwy, bardzo przywiązany do właściciela.
Umaszczenie jest trójkolorowe, na tułowiu czarno-białe, z podpalaniem na pysku i czasem na nogach. Pod szerstek miękki bardzo delikatny, a sierść zewnętrzna twarda i gęsta. Kufa i szyja mocne. Uszy długie i stożkowate. Pies średniej wielkości, o dobrej budowie, świadczącej o sile i wytrzymałości, długa kufa i sucha głowa ozdobiona długimi uszami nadaje mu szlachetnego wyglądu. Myśliwi z kraju pochodzenia wyraźnie zaznaczają, iż późną wiosną ze względu na słaby pod szerstek należy zwiększyć masę psa. Nie należy go nadmiernie eksploatować w terenie, aż do momentu odbudowania tkanki tłuszczowej.
Na uwagę zasługuje kilka faktów. Rasa ogólne bardzo zdrowa. Mało cech dyskwalifikujących przekazywanych genetycznie. Psy bardzo zwinne. Wymagające dużo ruchu i zabawy. Psychiką zgoła odmienne od naszych gończych polskich. Bardzo rodzinne, nadające się do odchowywania już z małymi niemowlakami. Delikatne w obcowaniu z dziećmi. Brak jakichkolwiek oznak agresji do domowników i innych psów. Dobrze współpracują jako stróże a jeszcze lepiej na polowaniu. Bezkonfliktowe w łowisku nawet z łajkami czy terierami.
Pies nie wymagający nadmiernej pielęgnacji ze względu na swój krótki włos. Bez większego problemu znosi mrozy nawet do – 25 stopni C. w kojcu nie należy go trzymać w samotności gdyż jest psem towarzyskim.
Idealny przyjaciel dla osób jeżdżących konno. Bez większego problemu pies pędzi galopem za koniem. W krajach skandynawskich często trzymany przez miłośników koni huculskich wraz z Fiordami Norweskimi.
Rasa ta dobrze znosi bardzo długie podróże nie tylko samochodem. Są mało wprawnymi pływakami ale bardzo dobrymi motorowodniakami i żeglarzami.

Golden Retriever

Dane ogólne

Pies wzrost: 55 - 61 cm

Suka wzrost: 50 - 56 cm
Pies waga: 30 - 40 kg

Suka waga: 25 - 30 kg

Opis rasy

Historia

Do 1913 roku psy te były rejestrowane pod nazwą złocisty flat coated (gładkowłosy). Później zaczęto je nazywać żółtymi (yellow) lub złocistymi (golden) retrieverami. Obecna nazwa obowiązuje od 1920 r. Określenie "golden" związane jest z kolorem sierści. Nazwa "retriever" pochodzi od angielskiego czasownika "to retrieve", który oznacza odzyskiwać/przynosić. W latach 60. XX wieku brytyjski związek kynologiczny uznał księgi hodowlane Lorda Marjoribanksa za dowód pochodzenia rasy. 
Golden retriever występuje w dwóch liniach hodowlanych, które różnią się od siebie pod względem wyglądu. Linia Angielska (Europejska). Psy z tej linii mają jasne kremowe umaszczenie lub jasno złote. Sierść ich jest prosta bądź falowana.

Linia Amerykańska. Psy pochodzące z USA mają barwę od złotej aż po czekoladową, rzadko brązową, lecz nigdy nie mahoniową. Sierść może być prosta lub falowana. Budowa ich ciała jest znacznie delikatniejsza i smuklejsza od ich europejskich kuzynów i w Europie przez niewykwalifikowane oko bywają mylone z Seterami Irlandzkimi.
Zachowanie i charakter
Psy charakteryzują się inteligencją i posłuszeństwem oraz łagodnym charakterem, rzadko szczekają. Golden retrievery są energiczne, wytrzymałe i aktywne. Szybko przywiązują się do właściciela. Towarzyskie potrzebują bliskiego kontaktu z członkami rodziny, dobrze tolerują inne zwierzęta w domostwie. Ze względu na swój karny i łagodny charakter, sprawdzają się jako towarzysze osób starszych i dzieci. Nazwa psa nawiązuje do doskonałych umiejętności aportowania: golden retriever w wolnym tłumaczeniu oznacza "złoty aporter". Golden retriever jest psem myśliwskim. Obecnie najczęściej jest psem towarzyszącym i ze względu na usposobienie - psem rodzinnym. Psy tej rasy są często szkolone na przewodników niepełnosprawnych, terapeutów, a z uwagi na doskonały węch - jako psy policyjne (wyszukiwanie narkotyków) oraz ratownicze. Sprawdzają się także w psich dyscyplinach sportowych np. agility,  obedience.
Zdrowie i pielęgnacja
Tak aktywny pies potrzebuje sporej dziennej dawki ruchu (ok. 2-godzinnej). Wymaga regularnego wyczesywania oraz specjalnej uwagi w pielęgnacji uszu (są podatne na zapalenia).

Foksterier

Dane ogólne

Waga: 7-8 kg
Wzrost: ok. 40 cm

Opis rasy

Foksterier szorstkowłosy jest jedną z ras psów, należącą do grupy terierów, zaklasyfikowaną do sekcji terierów wysoko nożnych.

Dominującym umaszczeniem jest biały. Poza tym maść nie jest decydująca, ale pręgowanie i plamy czerwone, czekoladowo lub łupkowoszare są niepożądane. U foksteriera szorstkowłosego szata jest szorstka, twarda, gęsta, z tendencją do skręcania się. Powinna być tak gęsta i przylegająca, żeby przy rozgarnięciu jej palcami nie było widać skóry. Podszycie krótsze, bardziej miękkie i delikatniejsze niż włos okrywowy.

Po odpowiednim i cierpliwym szkoleniu foksterier może stać się psem posłusznym i zrównoważonym. Jest to pies ruchliwy, wesoły, ciekawski, o bardzo żwawym temperamencie. Często pies jednego właściciela.

Foksterier jest psem o instynkcie łowieckim, sprawdzającym się nie tylko w pracy w norach, jako pies wypłaszający np. lisy, ale także na powierzchni, gdzie może być dzikarzem, płochaczem czy tropowcem. Chętnie pracuje także w wodzie.

Okrywa włosowa szorstkowłosych wymaga trymowania. Na nogach i brodzie sierści nie trymuje się, jedynie wyrównuje. Na grzbiecie powinna mieć długość 3-3,5 cm , na bokach i po obu bokach szyi 1-1,5 cm, a na głowie i uszach sierść powinna mieć tylko kilka milimetrów długości. Przejścia w trymowaniu między poszczególnymi częściami ciała powinny być łagodne, mało widoczne. Ze względu na to, że sierść na różnych częściach ciała przyrasta z różną intensywnością, trymowanie poszczególnych części ciała powinno być przeprowadzane stopniowo. Jest to rasa wymagająca wiele ruchu na świeżym powietrzu.

Flat coated retriever

Dane ogólne 

Długość życia: 10-15 lat
Pies wzrost: 59-61,5 cm
Pies waga: 27-36 kg
Suka wzrost: 56,5-59 cm
Suka waga: 25-32 kg

Opis rasy

To jeden z sześciu Retrieverów, a zarazem jeden z tych najmniej popularnych. Rzec by można, że łączy w sobie przyjazny charakter goldena i chęć do pracy labradora. Przebywanie w towarzystwie człowieka, spełnianie jego oczekiwań i sprawianie mu przyjemności to nadrzędny cel Flata. Jak na wodnego aportera przystało świetnie odnajduje się w mokrym terenie, służąc swemu Panu jak tylko potrafi. 

Potrzebuje ruchu, bo niewybiegany Flat to nieszczęśliwy Flat. Żywiołowość na dworze ustępuje natomiast miejsca spokojnemu usposobieniu w domu. Kocha dzieci, których widok wprawia jego ogon w nieustanny ruch. Niektórzy zresztą nazywają Flaty psami "z wiecznie falującymi ogonami". Dość późno, bo w wieku około dwóch lat, wyrastają ze swojej niepohamowanej młodzieńczości, co dla osób szukających zabawowego psa stanowi niewątpliwie dodatkowy atut.

Flat to bardzo inteligentny czworonóg, który z chęcią zapisze się ze swoim Panem na ćwiczenia i treningi. Ze względu na swoje cechy, tego Retrievera wykorzystuje się w dogoterapii. Służy opanowaniem i ciepłem chorym dzieciom i osobom niepełnosprawnym. To wszechstronna i niesamowita rasa, która wkrótce z pewnością podbije serca wielu osób i zajmie podium wśród uznanych i docenionych w Polsce ras.

 

Typowe cechy, czyli ABC Flata 

- Posłuszny - Przyjazny wobec dzieci. Pies służący w dogoterapii;
- Doskonały pies przewodnik dla niewidomych;
- Niekonfliktowy - w stosunku do innych psów oraz gatunków zwierząt;
- Inteligentny
- Wrażliwy
- Oddany człowiekowi

- Towarzyski - Świetny pies towarzyszący i oczywiście wzorowy aporter i pies tropiący;
- Wykorzystywany jako pies poszukiwawczy

Fila Brasileiro

Dane ogólne 

Długość życia: 10-12 lat
Pies wzrost: 65-75 cm
Pies waga: od 50 kg
Suka wzrost: 60-70 cm
Suka waga: od 40 kg

Opis rasy
Pierwsze wzmianki o Fila Brasileiro pochodzą z połowy XVII wieku. Można przyjąć, że rasa ta powstała z krzyżowania buldoga, mastifa angielskiego, blodhoounda i hiszpańskiego alano. Po buldogu Fila odziedziczyła zad wyższy niż kłąb, po mastifie angielskim potężną i dostojną sylwetkę, po bloodhundzie dużo luźnej skóry, doskonały węch i instynkt tropiący, po alano instynkt pasterski, stróżujący i brak tolerancji dla obcych. Pierwsza Fila w Europie pojawiła się 1954 roku, w Polsce w roku 1992. Przez FCI uznawana jest od 1968 roku, kiedy to powstał pierwszy wzorzec Fila Brasileiro. Wzorzec ten zmieniany był kilkakrotnie. Ostatnie zmiany do wzorca wprowadzono w 2004 roku i obowiązuje on do dnia dzisiejszego (w pełnej i w najnowszej wersji zamieszczony jest na tej stronie).
Po co komu taka rasa
Fila Brasileiro wyhodowali na swoje potrzeby kolonizatorzy Brazylii - Hiszpanie i Portugalczycy. Potrzebowali psa silnego i ruchliwego, o silnym instynkcie terytorialnym, a jednocześnie bardzo przywiązanego, bez skłonności do ucieczek. Używano go do tropienia i łapania uciekających niewolników, pędzenia stad bydła, walki z pumami i jaguarami. I trzeba przyznać, że te zadania wypełniał doskonale. Do dziś jest wykorzystywany w Brazylii jako pies policyjny.
Dwie sławne cechy
Fila Brasileiro posiada dwie cechy charakteru wyróżniające ją spośród innych ras. To ojeriza i wierność. Słowo ojeriza tłumaczone jest jako „ostra awersja” i charakteryzuje jego stosunek do obcych. Wierność jest przysłowiowa (brazylijskie powiedzenie „wierny jak fila”) i określa stosunek do właściciela. Połączenie tych dwóch cech zawarte jest w zdaniu: „fila toleruje wszystko u właściciela i nic u obcych”. Taka jest Fila!
Wygląd
Jest to pies, którego wygląd naprawdę robi wrażenie. Typowy molos: mocny kościec, szeroka klatka piersiowa, prostokątna budowa ciała. Harmonijny, elegancki, o doskonałych proporcjach. Porusza się wdzięcznie, elastycznie, sprężyście, widać ukrytą w nim dynamikę. Wysokość w kłębie 65 – 75 cm dla psa i 5 cm mniej dla suki. Waga to wg. wzorca nie mniej niż 50 kg dla psa i 40 kg dla suki, w rzeczywistości oscyluje w okolicach 70 kg. Oczy ciemnobrązowe ze smutnym, melancholijnym spojrzeniem. Dużo luźnej skóry na całym ciele, na szyi łałok (luźne fałdy). Umaszczenie dowolne ale jednolite (za wyjątkiem białego, mysiego, błękitnego, czarnego i podpalanego) lub pręgowane. Dojrzewają dosyć późno: fizycznie w wieku 1,5 – 2 lata, psychicznie nawet w wieku 2 - 3 lat.
Charakter
Nie co innego, a właśnie charakter sprawia, że Fila jest psem wyjątkowym. Posiada dwie twarze (dwa pyski?) charakteru. Jedną „do domu”, drugą „na pokaz”. Pełen uwielbienia dla rodziny w której żyje, którą otacza opieką i której pozwala na wszystko jest jednocześnie psem, który absolutnie nie zawiera przyjaźni z nieznajomymi i nie pozwoli im na dotykanie się nie tylko gdzieś na ulicy, ale nawet w domu, w obecności właściciela. Wyrozumiały, delikatny i opiekuńczy dla dzieci ze swojej rodziny, obce dzieci traktuje jak „małego obcego”, któremu nie można ufać. Podobny stosunek ma do innych zwierząt: wychowany z kotem czy królikiem będzie ich bronił do upadłego. Obcą świnkę morską „upoluje” natychmiast. Zaczepiany przez obcego psa zaatakuje w tej samej sekundzie, bez ostrzeżenia, nie zwracając uwagi na to, czy tamten czasem nie jest od niego większy. Jest absolutnie przekonany o własnej sile i pewny siebie w każdej sytuacji. Fila najszczęśliwsza jest w domu u boku swojego pana. Broni rodziny, dzieli z nią swoje życie, ale musi mieć z nią ciągły kontakt. Będzie bardzo nieszczęśliwa, gdy kontakt z właścicielem ograniczy się do wystawienia jej raz czy dwa razy dziennie miski z jedzeniem.
Nie potrzebuje nadmiernej ilości ruchu. Oczywiście, że jak każdy pies kocha spacery z właścicielem, ale wcale nie musi zaliczać dziennej dawki kilometrów. Nie jest również „czystym” psem obronnym. Posiada raczej instynkt terytorialny i będzie bronił każdego terytorium niezależnie od tego czy będzie to auto, pokój hotelowy, czy 15 hektarowa posiadłość. Nie jest również nadmiernie szczekliwy. Jest natomiast psem ciekawskim i odważnym – gdy usłyszy jakiś nieznany lub gwałtowny hałas, z pewnością pobiegnie sprawdzić „o co chodzi”.
Szkolenie
Fila Brasileiro to duży, silny, energiczny i zdecydowany pies. Trudno sobie wyobrazić, aby taki pies nie przychodził na zawołanie, szarpał się i ciągnął na smyczy, nie dawał sobie wyczyścić uszu, czy też przepychał się przed nami w drzwiach. Dlatego absolutnie i koniecznie powinien być nauczony posłuszeństwa. Nie jest to trudne, gdyż Fila jest rasą inteligentną i chętnie się uczącą się, szkolenie jej to prawdziwa przyjemność. Szkolenie należy zaczynać jak najwcześniej, daje to wtedy najlepsze rezultaty. Konsekwencja, spokój, wyraźne i jasne komendy oraz częsta pochwała w trakcie szkolenia przynoszą natychmiastowe efekty. Agresja, szarpanie, zdenerwowanie, krzyk – znacznie je opóźniają.
Już wyszkolony będzie bardzo posłusznym psem. Ale nigdy nie działającym ślepo. Zawsze przed wykonaniem wydanej komendy przeanalizuje ją i przemyśli, co nie znaczy, że działa powolnie. Będzie sam reagował agresywnie wobec każdej obcej osoby podchodzącej do niego, ale uspokoi się, gdy ta osoba spokojne odejdzie. Z całą pewnością nie będzie gonił za nią po ulicy, aby ją ugryźć, gdyż nie odbiera kogoś będącego w oddaleniu jako zagrożenia.
To nie jest pies dla każdego
Należy zdawać sobie sprawę z tego, że tak ekspresyjny i dynamiczny w działaniu pies nie jest psem dla każdego. Właściciel musi wykazać się żelazną stanowczością, pewnością siebie, logiką w postępowaniu, uporem i zdecydowaniem. Powinien zdawać sobie sprawę, że wizyta gości w domu będzie wymagała więcej jego pracy i uwagi, być może zajdzie konieczność odizolowania psa na ten czas. Wyjazdy na wakacje bez psa i pozostawianie go pod opieką innej osoby będą możliwe pod warunkiem wcześniejszego (najlepiej w wieku szczenięcym) przygotowania go do tego. Ta rasa od szczenięcia powinna mieć nałożone pewne ograniczenia i przez całe dorosłe życie należy jej te ograniczenia przypominać i ją w nich szkolić.
Niedoświadczony i początkujący właściciel nigdy nie da sobie rady z adoptowaniem kilkuletniego, dorosłego i dojrzałego psa tej rasy – do tego potrzeba naprawdę dużego doświadczenia i umiejętności. A i szczenięta należy wychowywać, uczyć i socjalizować ze sporą dawką wiedzy o rasie.
Warunki bytowe
Fila Brasileiro jest rasą, która doskonale czuje się w każdej przestrzeni jaką wyznaczy jej życie i natychmiast adoptuje się do każdych warunków w jakich przyjdzie jej żyć. Idę o zakład, że po przeprowadzce z wielkiego ogrodu do kawalerki w której oprócz Fili będą mieszkały jeszcze trzy osoby, Fila potrzebuje jednego dnia, żeby ułożyć sobie życie w nowym miejscu. Jednego dnia na ułożenie sobie życia, a około godziny na stwierdzenie, który fotel w tej kawalerce jest najwygodniejszy, i na ostateczne objęcie tego fotela we władanie. I możecie być pewni, że to będzie ten naprawdę najwygodniejszy fotel. Ten, o którym marzył każdy z domowników. Nie był natomiast dostatecznie szybki w swoich decyzjach.
Psy z tej rasy powinny trafiać do nowego domu prosto od hodowcy. Nie powinny „przechodzić przez kilka rąk”, gdyż takie przeżycie zawsze pozostawi skazę na ich psychice.
Choroby i problemy zdrowotne
Nie jest to rasa dotknięta chorobami. Jak w każdej rasie tak i u tej można spodziewać się dysplazji, czy skrętu żołądka. Czasami, w wieku 6 – 12 miesięcy, pojawia się entropium (wywinięcie powieki), ale są to przypadki sporadyczne, cięższe korygowane chirurgicznie, z lżejszych pies sam wyrasta po skończeniu roku. Poza tymi wymienionymi powyżej trudno jest przypisać tej rasie jakieś schorzenia.
Średnia długość życia to wg. brazylijczyków nie mniej niż 12 lat, w Europie 10 -12 lat.
Żywienie
Nie jest psem wymagającym pod względem żywienia. Dzienna dawka mieści się w przedziale od 40 do 60 dag suchej karmy i jest zależna od producenta i wagi psa.

Duży szwajcarski pies pasterski

Dane ogólne 

Długość życia: 10-12 lat
Pies wzrost: 65-72 cm
Pies waga: ok 60 kg
Suka wzrost: 60-68 cm
Suka waga: ok 50 kg 

Opis rasy Duży Szwajcarski Pies Pasterski to rasa bardzo stara, najprawdopodobniej wywodząca się od olbrzymich mastiffów armii rzymskiej. W czasach współczesnych oficjalnie zostaje uznana w 1909r. Do lat 40 XX wieku szwajcary spotykane były tylko w Szwajcarii.
Duże Szwajcarskie Psy Pasterskie przez wieki wykorzystywano jako psy stróżujące, zaganiające bydło oraz pociągowe i juczne – nazywano je nawet „końmi ludzi ubogich”. Obdarzone wspaniałym węchem do dziś sprawdzają się jako psy lawinowe. Są również powszechnie cenionymi, zrównoważonymi psami rodzinnymi.
Charakter
Szwajcary to psy o umiarkowanym temperamencie i łagodnym usposobieniu. Potrzebują dużo miłości i bliskiego kontaktu ze swoja rodziną, w życiu której czynnie uczestniczą. Nie mają skłonności niszczycielskich. Absolutnie nie nadają się do trzymania w kojcu.
Są bardzo oddane, opiekuńcze i ciepłe. W kontaktach z dziećmi cierpliwe i tolerancyjne.
W stosunku do obcych nieufne. Doskonale sprawdzają się jako stróże. Można się przy nich czuć bezpiecznie, nie poleca się jednak szkolenia ich w kierunku obrony. Potężna budowa i niski głos z pewnością budzą wystarczający respekt. Nie są agresywne, jednak w przypadku skrajnej konieczności zawsze staną w obronie swojego pana.
Szwajcary nie mają instynktu myśliwskiego. Podczas spacerów nie oddalają się zanadto od właściciela. Często kontrolują jego obecność.
Szwajcary mają duże poczucie obowiązku i bardzo starają się być przydatne człowiekowi. Lubią pracować. Są przy tym ogromnie łase na pochwały i pieszczoty. Są wytrwałe i mogą się wiele nauczyć, ale ćwiczenia nie powinny być zbyt monotonne lub przydługie. Akceptują inne psy i zwierzęta domowe.
Aktywność
Szwajcary nie są wybitnymi sportowcami. Są to psy mocne, silne i wytrzymałe, ale nie będą odpowiednimi towarzyszami podczas biegania czy jazdy na rowerze. Nie są szybkie, tak jak np. owczarki. W zasadzie preferują długie, spokojne spacery. Są bardzo dobrymi psami dla ludzi średnio aktywnych. Świetnie sprawdzają się jako psy pociągowe – z zapałem i radością ciągną wózki lub sanki. Można je wyszkolić na psy tropiące. 

Wychowanie
Duży Szwajcarski Pies Pasterski wymaga konsekwentnego, ale pełnego cierpliwości postępowania. Surowe traktowanie doprowadzi tylko do wypaczenia jego charakteru. Szwajcar powinien wyrastać w zrównoważonym środowisku, w którym będzie mógł nawiązać silną więź z rodziną. Nie powinien być izolowany ani prowadzony metodą „twardej ręki”. Musi jednak jasno wiedzieć co wolno, a czego nie. Niewłaściwe postępowanie może złamać jego wrażliwą psychikę, doprowadzić do utraty zaufania w stosunku do właściciela i w konsekwencji wywołać zachowania niepożądane.
Zdrowie i pielęgnacja
Współczesne szwajcary uchodzą za rasę dość zdrową i odporną. Mogą jednak cierpieć na przypadłości typowe dla dużych ras, takie jak dysplazja stawów biodrowych i łokciowych, kontuzje. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia dysplazji u przyszłych pokoleń, należałoby do hodowli dopuszczać osobniki przebadane i zdrowe. Prześwietlenie w kierunku dysplazji powinno być obligatoryjne dla kandydatów na „rodziców”. Szwajcary dość łatwo ulegają kontuzjom. Do końca pierwszego roku życia nie powinny być przeforsowywane, najlepiej, aby biegały tyle na ile same mają ochotę.
Jak większość dużych ras "szwajcary" mogą mieć skłonność do skrętu żołądka. Lepiej jest podawać do jedzenia mniejsze porcje, a częściej. Dorosłe psy powinny jeść przynajmniej dwa razy dziennie, o ile nie trzy. Są bardzo łakome (!) i dość łatwo przybierają na wadze. Bezpośrednio po jedzeniu nie powinny szaleć. Na pewno trzeba stosować karmę bardzo dobrej jakości, zwłaszcza w okresie wzrostu psa. Dieta uzupełniana jest także o preparaty wpływające na prawidłowy rozwój stawów.
Duży Szwajcarski Pies Pasterski nie wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych. Wystarcza okazjonalne szczotkowanie w celu usunięcia martwego i luźnego włosa.
Duży Szwajcarski Pies Pasterski to piękny i imponujący, czuły i wrażliwy, silny i pracowity towarzysz człowieka.

Dogue de Bordeaux

Dane ogólne
Długość życia: 7-10 lat

Pies wzrost: 60-68 cm
Pies waga: min 50 kg
Suka wzrost: 58-66 cm
Suka waga: min 45 kg

Opis rasy

Dogue de Bordeaux jest psem obronno -stróżującym. Zrównoważony i bezpieczny. Interweniuje w sytuacji autentycznego zagrożenia. Nigdy nie atakuje znienacka i bez ostrzeżenia. Doskonale ocenia sytuację , a w momencie faktycznego niebezpieczeństwa jest stanowczy. Sam na sam - ostrożny i nieco nieufny w stosunku do obcych, ale w obecności swojego właściciela przyjazny i radosny.

To pies bardzo ‘’rodzinny’’. Potężny w swojej budowie i wyglądzie lecz wbrew pozorom bardzo delikatny i wrażliwy. W odchowywaniu szczenięcia tej rasy nie można ‘’ brać urlopu’’ nawet na jeden dzień. Bardzo ważne jest pierwsze 10-12 miesięcy jego życia. Jeśli poświęcisz mu swój czas do maksimum w tym okresie to zaprocentuje to na przyszłość w wyglądzie i charakterze twojego przyjaciela. A przyjaźń jego jest wielka i szczera , na dobre i na złe. Pies bardzo pamiętliwy. Jeżeli ktoś zrobi mu jakąś krzywdę bądź kontakt z daną osobą kojarzy mu się z czymś niemiłym to zapamięta mu to na całe życie i niczym nie da się przekupić.
Szczenię jak i dorosły pies tej ras jest bardzo wymagający pod względem żywienia. Nie preferuję tu żadnego rodzaju pokarmu. Może to być sucha karma ale zawsze doskonałej jakości lub tradycyjna – gotowana ( mięso + ryż lub makaron + jarzyny ). Przy dużych skłonnościach tej rasy do alergii pokarmowych bardzo ważne jest dobranie odpowiedniej karmy dobrze tolerowanej przez naszego psa. Poszukiwania mogą trwać dość długo ale nie zniechęcaj się bo to bardzo ważne. Szczenięta tej rasy ( jak wszystkie molosy ) rosną bardzo szybko i trzeba nadążyć z podażą wszystkich składników pokarmowych, witamin, mikro- i makroelementów aby nie dopuścić do niedoborów tych elementów w organizmie.
Do roku pies ma być doskonale odżywiony ale nie otłuszczony. Zbyt duża waga w młodym wieku powoduje nadmierne obciążenie stawów, mięśni i ścięgien co w konsekwencji prowadzi do nieodwracalnych deformacji w układzie kostnym i do częstych kontuzji aparatu ruchu. Pamiętaj o stosowaniu preparatów ograniczających możliwość wystąpienia dysplazji stawów ( np. Caniviton , Arthroflex itp.). W pierwszym roku życia DdB ma mieć sylwetkę sportową, dobrze umięśniony i swobodny w ruchu. Nieco więcej masy może nabierać po osiągnięciu dojrzałości tj. ok.2 lat.
DdB jest psem bardzo inteligentnym, ale jednocześnie ogromnie uparty. Stosunkowo trudny do ułożenia ciężko poddaje się szkoleniu.
Wielki przyjaciel rodziny, bezwzględnie potrzebujący częstego kontaktu i obcowania z człowiekiem. Może przebywać długo na zewnątrz np. w ogrodzie ale musi zawsze mieszkać w domu. Bardzo źle znosi samotność. Można go jednak przyzwyczaić do tego aby kilka godzin w ciągu dnia przebywał sam w domu np. gdy cała rodzina jest poza domem w pracy czy w szkole. trzeba mu to jednak zrekompensować dłuższym spacerem i poświęceniem mu większej uwagi po powrocie do domu. Te psy nie są hałaśliwe , szczekają tylko wtedy gdy zaistnieje taka potrzeba. Psy tej rasy absolutnie nie mogą być trzymane w kojcu. Nieodwracalnie ucierpi na tym ich psychika.
Chętnie podróżują samochodem. Ponieważ jak wszystkie molosy źle znoszą upały bardzo ważne jest aby samochód był wyposażony w klimatyzację. Znam kilka przypadków , gdy wejście w posiadanie psa tej rasy wymusiło na właścicielu zmianę samochodu na kombi z klimatyzacją.
Jeśli zdecydujesz się na szczenię DdB to wiedz, że to nie tylko kwestia kupna takiego psa ( 2500 -3000 PLN ) ale także, a może przede wszystkim możliwość jego utrzymania bo decyzja zapada na całe psie życie!!!

Dog niemiecki

Dane ogólne 

Długość życia: 8-10 lat
Pies wzrost: od 80 cm
Pies waga: śr 80 kg
Suka wzrost: od 72 cm
Suka waga: śr 55 kg

Opis rasy

Dog niemiecki to bardzo duży pies, ale o doskonale proporcjonalnej sylwetce, z pięknie rzeźbioną, wyrazistą, długą i wąską głową, osadzoną na długiej i suchej szyi. Przy swojej dużej masie nadspodziewanie zwinny i szybki, co zawdzięcza udziałowi charta wśród swoich przodków, choć głównym protoplastą rasy jest, jak wiadomo, dog tybetański. Ten piękny pies budową zbliżony omal do ideału, w postawie przypominający antyczną rzeźbę, uważany jest za Apolla psiego rodu. Piękno sylwetki łączy się ze wspaniałym charakterem psa. To pies o wysokim progu pobudliwości a więc opanowany, zrównoważony, odważny i karny. Doskonały pies rodzinny, świetny opiekun dzieci, pozbawiony agresywnych zachowań. Jest to pies łagodny, którego cechuje obojętna rezerwa w stosunku do obcych, a wielkie przywiązanie do swych właścicieli. Przebywając w bliskim i stałym kontakcie z człowiekiem, dog uczy się łatwo, nawet jeśli nie jest to ściśle profesjonalne szkolenie, a jedynie codzienna „rozmowa” psa i Pana/Pani. Może spełniać rolę psa obrończego do czego predysponują go zarówno pokaźne rozmiary jak i zdecydowanie w działaniu, w chwilach zagrożenia.

Dogi doskonale czują się w mieszkaniu wśród ludzkiej rodziny. Nie są kłopotliwe, wybiegane na spacerze, w domu zachowują się jak przystało na rasę, z dużym spokojem i opanowaniem. Mało szczekają, przez co nie są hałaśliwe i nie stanowią problemów dla sąsiadów, niekoniecznie lubiących psy. Natomiast ze względu na krótką, pozbawioną pod szerstka sierść, dogi przebywające w kojcu przez cały rok, muszą mieć ogrzewane zimą pomieszczenia. Absolutnie nie może być w kojcu sam, jeden pies! Pies jest zwierzęciem stadnym i nie może przebywać w samotności! Ogrzewany zimą kojec tylko wtedy, jeśli mamy minimum dwa psy! Przy takim sposobie trzymania dogów, musimy jednak zapewnić im jak najwięcej kontaktu z ludźmi. Spacery, zabawa, nauka. Kojcowe psy powinny mieć prawo do przebywania i w domu, choć czasowo. Tylko pies towarzyszący człowiekowi, okaże nam swą wielką miłość i przywiązanie! Ale chyba dlatego trzymamy psy, aby cieszyć się z tego, że z nami są! Dog nigdy nie powinien być traktowany jako ozdoba posesji! Trzymany sam, nawet w idealnym kojcu, będzie smutny, apatyczny, mało komunikatywny.

Dog niemiecki jak większość bardzo dużych psów, nie jest psem długowiecznym, żyje średnio 8-10 lat. Predyspozycje tego dużego psa do występującego skrętu żołądka, mogą jeszcze skrócić długość jego życia. Jednak, poprzez ściśle przestrzegane reguły żywienia, możliwość wystąpienia skrętu żołądka, można w dużym stopniu wyeliminować. Dobry hodowca zaopatrzy właściciela szczenięcia w szczegółowe instrukcje dotyczące żywienia, pielęgnacji, treningu od wieku 7 tygodni aż do osiągnięcia wieku dojrzałego, a i postępowania z psem starym! Odchów doga nie jest łatwy. Szybko rosnące szczenię, osiągające w wieku dorosłym bardzo duże rozmiary ciała, wymaga kompletnego żywienia tak pod względem zawartości takich składników pokarmowych jak białko, węglowodany, tłuszcze jak i dodatków witaminowo-mineralnych. Jakiekolwiek niedobory żywieniowe w okresie wzrostu i rozwoju psa, muszą odbić się niekorzystnie (słabe nadgarstki, rozbieżne śródręcza, łękowaty grzbiet) na sylwetce dorosłego doga!! Najlepsze szczenię, jeśli trafi w złe warunki, nigdy nie osiągnie pełni swoich możliwości wynikających z posiadanych założeń genetycznych! Niebagatelną jest więc sprawą, z jakiej hodowli kupujemy szczenię! Doświadczony hodowca pokieruje odchowem szczenięcia, pozostając z właścicielem pieska w ścisłym kontakcie!

Dog argentyński

Dane ogólne

Waga: 36-45 kg
Wzrost: 61-69 cm

Opis rasy

Jest to jedna z kilku ras, które powstały w Ameryce Południowej. Tak jak w wielu innych tego typu przypadkach również Dog Argentyński ma swojego twórcę, leadera - w osobie lekarza z Cordoby - dr Antonio Nores Martineza. Był to zapalony myśliwy co miało decydujące znaczenie w jego działaniach hodowlanych. Motywem niejako podjęcia prób hodowlanych nowej rasy były oczekiwania związane z potrzebami niebezpiecznych, argentyńskich polowań na pumy, jaguary, bardzo zwrotne i szybkie pekari oraz ciężkie dziki typu europejskiego. Wszelkie próby z wyżłami, seterami, biglami, fox houndami czy owczarkami nie zadowalały tamtejszych myśliwych. Chodziło o psa bojowego o wybitnej odporności psychicznej, jednocześnie miał to być czworonóg obdarzony doskonałym węchem, potrafiący pracować z różną szybkością, wytrzymały. Jego wielkość i masa też były istotne, co podkreślano w założeniach, gdyż miała go cechować znaczna aktywność, zwrotność ale jednocześnie i siła pozwalająca na nawiązanie zwycięskiej walki z bardzo trudnym przeciwnikiem m.in. w postaci zwierząt z rodziny różnej wielkości drapieżników.

Niewiele jest ras psów, które mają jednoznaczną identyfikację swoich przodków. W przypadku Doga Argentyńskiego można bardzo dokładnie prześledzić, krok po kroku, wszystkie etapy przedsięwzięć hodowlanych, które dały w efekcie bardzo interesującego, eleganckiego a zarazem twardego, niezwykle odważnego i walecznego psa. Strategia kompozycji genetycznych jest dość zawiła i interesująca zwłaszcza dla specjalistów, dlatego tutaj wymienię jedynie rasy, które złożyły się na naszego bohatera: Bojowy Pies z Cordoby, Pointer, Boxer, Dog Niemiecki Arlekin, Bulterier (biały), Buldog Angielski, Wilczarz Irlandzki, Dod de Bordeuax, Mastif oraz Mastif Pirenejski. Są to psy silne w każdym pojęciu. Niektóre z nich mają przewagę bieli w umaszczeniu co jest znaczące jako, że Dog Argentyński jest psem białym.

W procesie kształtowania omawianej rasy, zwłaszcza użycie Wilczarza Irlandzkiego, uważane jest za genialny krok. Celtowie używali tych psów do polowań na wilki. Wielka siła, odwaga i szybkość Wilczarza predysponowała go do skutecznego pacyfikowania wspomnianych drapieżników. Jest to największy i najsilniejszy przedstawiciel rodziny chartów. Ta kompozycja miała znaczący wpływ na siłę, szybkość, determinację, i upór Doga Argentyńskiego. Wymienione cechy w połączeniu z inteligencją odziedziczoną zwłaszcza po grupie dogowatych oraz bojowością (m.in.po Bulterierze) - składają się na wybitną psią osobowość. Dlatego nie jest zapewne przypadkiem, że rasa przypadła do gustu ludziom organizującym walki psów. Pomimo zakazu są one nadal popularne w Ameryce Południowej oraz w wielu innych krajach. Ten haniebny proceder występuje niestety również w Polsce.

Negatywem pojawiającym się czasami u Dogów Argentyńskich a kojarzonym z białym umaszczeniem jest głuchota. Takie egzemplarze eliminuje się z hodowli. Ta pierwsza argentyńska rasa potrzebuje od szczenięcia możliwie bliskiego kontaktu z innymi zwierzętami i oczywiście z ludźmi, nauki posłuszeństwa, bezkonfliktowego podporządkowywania, pogodnej koegzystencji, zabawy, jak najwięcej ruchu.

Dog Argentyński jest psem bojowym, posiadającym cechy predestynujące go do walki na śmierć i życie. Posiada próg pobudliwości przesunięty o wiele dalej niż n.p. psy obronne, jednak wprowadzony w stan agresji (ataku) nie przerwie go na żaden rozkaz aż do śmierci własnej lub przeciwnika. Wymaga dlatego wyjątkowo starannego wychowania, cywilizowania, już od pierwszych tygodni życia. W przypadku tej rasy polecam przede wszystkim szkolenie preferujące posłuszeństwo, dające tytuł psa-towarzysza. Wyższe formy szkolenia Doga Argentyńskiego, takie które zawierają elementy agresji, zwłaszcza kiedy właściciel ma niewielkie doświadczenie w zakresie postępowania z silnym fizycznie i psychicznie psem, mogą doprowadzić do bardzo niebezpiecznych sytuacji.

Dlatego podkreślam potrzebę wypracowania absolutnego posłuszeństwa ale metodami niezwykle łagodnymi a nie za pomocą twardej ręki, która może rozbudzić agresję. Odpowiednio prowadzony od pierwszych tygodni życia Dog Argentyński jest łagodny i przyjazny światu i ludziom. Uważany jest za psa o nadzwyczajnych zdolnościach. W Argentynie, omawiane dogi, pracują z dobrym skutkiem w policji i służbach celnych. Zgodnie z ich powołaniem świetnie pracują na polowaniu. O ich niebywałej wszechstronności świadczy fakt doskonałego wywiązywania się z obowiązków stróża, obrońcy jak również psa lawinowego czy przewodnika ociemniałych. Jednocześnie, Dogo Argentino to wierny i bardzo uczuciowy pies do towarzystwa.

Dog kanaryjski

Dane ogólne 

Długość życia: do 10 lat
Pies wzrost: 61-66 cm
Pies waga: 45-57 kg
Suka wzrost: 57-62 cm
Suka waga: 40-50 kg

Opis rasy
Dog Kanaryjski (Dogo Canario)
Rasa ta powstała około XVI-XVII wieku w wyniku krzyżowania ras pierwotnych Bardino i Majorero żyjących na Wyspach Kanaryjskich z psami przywiezionymi przez hiszpańskich najeźdźców. Psy te odznaczały się dużą siłą, inteligencją jak również nieprzeciętnym temperamentem. Cechy te sprawiły, że psy tej rasy były chętnie używane jako psy pilnujące stad bydła i owiec. Pasterze szybko zauważyli również inne zalety rasy i zaczęli używać psów w popularnym XIX-XX wieku walk. W związku z wprowadzeniem w 1 płw. XX w. zakazu walk psów na wyspach, rasa powoli traciła na popularności, aż w końcu popadła w niemal całkowite zapomnienie i prawie wyginęła. W latach 70. XX w na nowo zainteresowano się tą starą rasą i podjęto próby mające na celu wydobycie ze środowiska wiejskiego ostatnich żyjących osobników i zrekonstruowanie rasy. Dog Kanaryjski pod nazwą Perro de Presa Canario. Kilkadziesiąt lat temu, grupa hodowców (w tym Manuel Curto Gracia), zapoczątkowała proces odtwarzania rasy, kierując się tradycją i doświadczeniem. Od tego momentu Presa Canario stała się rasą starannie hodowaną i szeroko promowaną.W1989 roku został uznany przez hiszpańską organizację kynologiczną RSCE. W roku 2001 pod nazwą Dogo Canario rasa trafiła na scenę międzynarodową dzięki wstępnemu uznaniu przez FCI. Dog Kanaryjski szybko zdobył uznanie w Europie i Stanach Zjednoczonych.

Dogo Canario to pies zrównoważony, cechujący się opanowaniem, umiejący zachować samokontrolę i powagę wobec zagrożenia. W przypadku zagrożenia reaguje szybko, odważnie, zdecydowanie i skutecznie. Wymaga prowadzenia przez osobę doświadczoną i stanowczą, ze względu na skłonności do zachowań agresywnych w stosunku do innych psów. Duża podatność na szkolenie pies inteligentny i chętny do współpracy z człowiekiem. Już sam jego wygląd wskazuje na dużą siłę. Groźne spojrzenie. Szczególnie obdarzony przez naturę do pełnienia funkcji stróża i psa obronnego. Porywczy, zwinny bojownik. Groźny wygląd i głęboki głos.
Jest łagodny i zacny wśród swoich, a nieufny wobec obcych. Bardzo przywiązany i opiekuńczy w stosunku do dzieci. Za przyzwoleniem właściciela akceptują osoby obce i okazują im nawet serdeczność. Pozostawione jednak same sobie są nieufne i mogą być nawet agresywne. Bez wyraźnej prowokacji raczej nie atakują. Niemniej jednak jest to pies typowo obronno - stróżujący.
Dog Kanaryjski nie jest psem konfliktowym i łatwo się uczy. Może mieszkać wszędzie. Doskonale sprawdza się zarówno pilnując posesji jak i mieszkając w bloku, jeżeli będzie miał zapewnioną odpowiednią dawkę ruchu. Nie potrzebuje specjalnej pielęgnacji, opieki weterynaryjnej, żywienie jego też nie sprawia kłopotu hodowcom. Te groźnie wyglądające psy są w istocie łagodne i wielkoduszne dla właściciela i członków rodziny.

Doberman

Dane ogólne 

Długość życia: 8-12 lat
Pies wzrost: 68-72 cm
Pies waga: 40-45 kg
Suka wzrost: 62-68 cm
Suka waga: 32-35 kg

Opis rasy
Doberman jest bardzo eleganckim i efektownym psem, dzięki czemu przyciąga uwagę wielu potencjalnych właścicieli. Przed kupnem psa tej rasy trzeba jednak się zastanowić, czy jesteśmy w stanie sprostać wymaganiom dotyczącym wychowania szczeniaka dobermana.

Jest to rasa bardzo silna i dynamiczna, potrzebująca dużo ruchu i zdecydowanego prowadzenia. Trzeba zdawać sobie sprawę, że nie wystarczy wyjść z dobermanem trzy razy dziennie na krótki spacer dookoła bloku na „siusiu i kupkę”, tylko trzeba stworzyć mu możliwość regularnego wybiegania się. Dobermany mają krótką sierść, bez pod szerstka i absolutnie nie powinno się trzymać ich poza domem. Z psem tej rasy należy ćwiczyć od szczeniaka, uczyć go prawidłowych zachowań, zapoznawać z wszelkimi sytuacjami dnia codziennego, które mogły by wywołać stres. Jest to niezmiernie ważne mając na uwadze jego wrażliwy charakter. Nie można zostawić go „samemu sobie” do roku, a potem od razu zdecydowanie wymagać posłuszeństwa. Przy jego wychowaniu należy kierować się przysłowiami: „czego Jaś się nie nauczy, tego Jan nie będzie umiał” oraz „czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci”.

Trzeba zdawać sobie sprawę, że doberman nie jest psem dla wszystkich oraz nie nadaje się jako pierwszy pies dla początkujących właścicieli. Psy tej rasy mają często mocny charakter i jeśli trafią na niezdecydowanego przewodnika, mogą bezwzględnie to wykorzystać próbując objąć przywództwo w ludzkim stadzie. Mając na uwadze jego wielkość i siłę, należy zrobić wszystko, aby tego uniknąć.

Z drugiej strony dobermany są bardzo delikatne i łakną kontaktu z człowiekiem. Potrafią godzinami siedzieć przy swoim właścicielu i domagać się pieszczot. Są w tym niestrudzone. Użyją swego sprytu i inteligencji, aby zwrócić na siebie jego uwagę. Uwielbiają spać w łóżku!

Rozpoczynając szkolenie młodego dobermana należy szczególną uwagę zwrócić na konsekwencję w postępowaniu z nim. Bardzo szybko bowiem uczy się, ale tych dobrych rzeczy jak i tych złych. Absolutnie nie można mu pokazać, że może nie słuchać swojego pana. Pracując z dobermanem należy postępować delikatnie ale stanowczo. Zanim będziemy czegoś wymagać upewnijmy się, że pies dobrze wie, o co nam chodzi. W pracy obowiązuje zasada, za dobre wynagradzamy a za złe karcimy. Jako nagrodę stosujemy smakołyki. Doskonałą nagrodą dla psa jest również zabawa ze swoim panem. Dlatego warto nauczyć psa zabawy z nami, czy to z piłeczką, czy inną zabawką. Dzięki temu nasz pies będzie zawsze gotowy do współpracy i skoncentrowany na przewodniku.

Nie ma złotej recepty na szczęśliwe życie z dobermanem, ale zapewniając mu codzienną dużą dawkę ruchu i dużo uczucia, zachowując przy tym konsekwencję i zdecydowanie mamy spore szanse na przeżycie z nim wielu wspaniałych chwil.

Dalmatyńczyk

Dane ogólne 

Długość życia: 12-13 lat
Pies wzrost: 56-62 cm
Pies waga: 27-35 kg
Suka wzrost: 54-60 cm
Suka waga: 24-29 kg

Opis rasy
Ze względu na swoje charakterystyczne umaszczenie (czarne bądź brązowe cętki na białym tle) dalmatyńczyk jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych ras.
Jest psem pełnym radości życia, o bardzo wesołym usposobieniu, aktywnym i energicznym. Dalmatyńczyki są inteligentne, mają doskonałą pamięć, są pojętne i chętnie się uczą, pod warunkiem, że właściciel wie, jak z nimi postępować. Wychowanie powinno opierać się wyłącznie na pozytywnych metodach, jasnych i zrozumiałych dla psa zasadach.
Trzeba pamiętać, iż są to psy wykazujące silną wolę i nie należy się spodziewać, że będą automatycznie wykonywały polecenia właściciela. Duża aktywność i energia oraz własne zdanie są równoznaczne z brakiem automatyki w wykonywaniu poleceń. Konsekwencja i bodźce pozytywne w postaci smakołyków i pochwał stosowane od wieku szczenięcego prowadzą do wychowania wspaniałego towarzysza codziennego życia dla całej rodziny. Aby tak się stało dalmatyńczykowi należy zapewnić odpowiednio dużo ruchu i zajęcie, tak aby znalazł ujście dla swojej niepożytej energii i mógł wykorzystywać wrodzony spryt i inteligencję.
Dalmatyńczyki są bardzo wrażliwe, potrzebują dużo miłości i uwagi. Są bardzo towarzyskie, lubią przebywać z ludźmi, dlatego nie należy ich izolować od rodziny i spotkań towarzyskich (co nie oznacza, ze nie można ich zostawić samych w domu na kilka godzin). Dalmatyńczyki nie nadają się do trzymania w kojcu (nie tylko z powodu krótkiej sierści).Dalmatyńczyki są bardzo wesołe, długo dojrzewają i nawet w wieku dorosłym mają w sobie i okazują światu „szczenięcą radość życia”. Ktoś kto szuka psa ruchliwego, aktywnego, pełnego energii i jest gotowy ofiarować mu miłość i ciepło na pewno pokocha dalmatyńczyka i pozostanie tej rasie wierny na zawsze.