Dane ogólne
Długość życia: 12-14 lat
Pies wzrost: 49-59 cm
Pies waga: 25-35 kg
Suka wzrost: 47-57 cm
Suka waga: 20-30 kg
Pies wzrost: 49-59 cm
Pies waga: 25-35 kg
Suka wzrost: 47-57 cm
Suka waga: 20-30 kg
Opis rasy
Pies myśliwski - wcześniej Bernese Hound - jedna z ras psów gończych
Gończy berneński - jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych i posokowców, zaklasyfikowana do sekcji psów gończych. Data publikacji obowiązującego oryginału standardu i klasyfikacji FCI: 11.05.1993
Rasa ta powstała w XI wieku. Przetrwała do dziś głównie dzięki powstałemu w 1931 roku Szwajcarskiemu Klubowi Psów Gończych. Szwajcarskie psy gończe są bardzo starą rasą. O ich obecności w czasach rzymskiej Helwecji świadczy mozaika odkryta w Avenches, na której przedstawiona jest sfora psów odpowiadających współczesnym odmianom szwajcarskich psów gończych. W XV wieku poszukiwane były przez włoskich hodowców psów, zaś w XVIII wieku przez Francuzów ze względu na wyjątkowe uzdolnienia do trudnego polowania na zające. Ich rodzima hodowla z pewnością podlegała wpływom psów gończych ras francuskich, sprowadzanych do
Szwajcarii przez najemników. W 1882 roku został ustalony wzorzec dla każdej z 5 odmian gończego szwajcarskiego. W 1909 roku wzorce te zostały zweryfikowane i stwierdzono całkowite wyginięcie psa gończego Tchurgovie. 22 stycznia 1933 roku dla czterech odmian gończego szwajcarskiego został ustalony jeden wzorzec. Stanowi to pewnego rodzaju kuriozum, iż są to 4 odmienne rasy różniące się nie tylko kolorem a wpisane pod jeden numer FCI. Dawna odmiana psa gończego z Jury typu psa Św. Huberta dziś już praktycznie wyginęła. Pierwsza suka pojawiła się w Polsce w latach 90-tych. Po prawie 20 latach pierwsze dwie suki pojawiły się w Warszawie w hodowli CERVARIUS FCI w 2008 roku oraz 2009 w hodowli Gończa Złaja FCI. Według wielu ekspertów zagranicznych obecnie w Polsce posiadamy dwie najlepsze suki tej rasy na świecie. Potwierdzają to wyniki na ringach nie tylko w Polsce ale przede wszystkim na zagranicznych wystawach klubowych czy ostatniej wystawie światowej w Herning - do Polski trafiły najważniejsze nagrody. Młodej suce z Mińska Mazowieckiego przypadło Młodzieżowe Zwycięstwo Świata oraz Zwycięstwo rasy.
Charakter można ująć w kilku słowach: aktywny i pojętny. Żywy o silnej pasji łowieckiej, łagodny, wycofany ale nie bojaźliwy, bardzo przywiązany do właściciela.
Umaszczenie jest trójkolorowe, na tułowiu czarno-białe, z podpalaniem na pysku i czasem na nogach. Pod szerstek miękki bardzo delikatny, a sierść zewnętrzna twarda i gęsta. Kufa i szyja mocne. Uszy długie i stożkowate. Pies średniej wielkości, o dobrej budowie, świadczącej o sile i wytrzymałości, długa kufa i sucha głowa ozdobiona długimi uszami nadaje mu szlachetnego wyglądu. Myśliwi z kraju pochodzenia wyraźnie zaznaczają, iż późną wiosną ze względu na słaby pod szerstek należy zwiększyć masę psa. Nie należy go nadmiernie eksploatować w terenie, aż do momentu odbudowania tkanki tłuszczowej.
Na uwagę zasługuje kilka faktów. Rasa ogólne bardzo zdrowa. Mało cech dyskwalifikujących przekazywanych genetycznie. Psy bardzo zwinne. Wymagające dużo ruchu i zabawy. Psychiką zgoła odmienne od naszych gończych polskich. Bardzo rodzinne, nadające się do odchowywania już z małymi niemowlakami. Delikatne w obcowaniu z dziećmi. Brak jakichkolwiek oznak agresji do domowników i innych psów. Dobrze współpracują jako stróże a jeszcze lepiej na polowaniu. Bezkonfliktowe w łowisku nawet z łajkami czy terierami.
Pies nie wymagający nadmiernej pielęgnacji ze względu na swój krótki włos. Bez większego problemu znosi mrozy nawet do – 25 stopni C. w kojcu nie należy go trzymać w samotności gdyż jest psem towarzyskim.
Idealny przyjaciel dla osób jeżdżących konno. Bez większego problemu pies pędzi galopem za koniem. W krajach skandynawskich często trzymany przez miłośników koni huculskich wraz z Fiordami Norweskimi.
Rasa ta dobrze znosi bardzo długie podróże nie tylko samochodem. Są mało wprawnymi pływakami ale bardzo dobrymi motorowodniakami i żeglarzami.
Gończy berneński - jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych i posokowców, zaklasyfikowana do sekcji psów gończych. Data publikacji obowiązującego oryginału standardu i klasyfikacji FCI: 11.05.1993
Rasa ta powstała w XI wieku. Przetrwała do dziś głównie dzięki powstałemu w 1931 roku Szwajcarskiemu Klubowi Psów Gończych. Szwajcarskie psy gończe są bardzo starą rasą. O ich obecności w czasach rzymskiej Helwecji świadczy mozaika odkryta w Avenches, na której przedstawiona jest sfora psów odpowiadających współczesnym odmianom szwajcarskich psów gończych. W XV wieku poszukiwane były przez włoskich hodowców psów, zaś w XVIII wieku przez Francuzów ze względu na wyjątkowe uzdolnienia do trudnego polowania na zające. Ich rodzima hodowla z pewnością podlegała wpływom psów gończych ras francuskich, sprowadzanych do
Szwajcarii przez najemników. W 1882 roku został ustalony wzorzec dla każdej z 5 odmian gończego szwajcarskiego. W 1909 roku wzorce te zostały zweryfikowane i stwierdzono całkowite wyginięcie psa gończego Tchurgovie. 22 stycznia 1933 roku dla czterech odmian gończego szwajcarskiego został ustalony jeden wzorzec. Stanowi to pewnego rodzaju kuriozum, iż są to 4 odmienne rasy różniące się nie tylko kolorem a wpisane pod jeden numer FCI. Dawna odmiana psa gończego z Jury typu psa Św. Huberta dziś już praktycznie wyginęła. Pierwsza suka pojawiła się w Polsce w latach 90-tych. Po prawie 20 latach pierwsze dwie suki pojawiły się w Warszawie w hodowli CERVARIUS FCI w 2008 roku oraz 2009 w hodowli Gończa Złaja FCI. Według wielu ekspertów zagranicznych obecnie w Polsce posiadamy dwie najlepsze suki tej rasy na świecie. Potwierdzają to wyniki na ringach nie tylko w Polsce ale przede wszystkim na zagranicznych wystawach klubowych czy ostatniej wystawie światowej w Herning - do Polski trafiły najważniejsze nagrody. Młodej suce z Mińska Mazowieckiego przypadło Młodzieżowe Zwycięstwo Świata oraz Zwycięstwo rasy.Charakter można ująć w kilku słowach: aktywny i pojętny. Żywy o silnej pasji łowieckiej, łagodny, wycofany ale nie bojaźliwy, bardzo przywiązany do właściciela.
Umaszczenie jest trójkolorowe, na tułowiu czarno-białe, z podpalaniem na pysku i czasem na nogach. Pod szerstek miękki bardzo delikatny, a sierść zewnętrzna twarda i gęsta. Kufa i szyja mocne. Uszy długie i stożkowate. Pies średniej wielkości, o dobrej budowie, świadczącej o sile i wytrzymałości, długa kufa i sucha głowa ozdobiona długimi uszami nadaje mu szlachetnego wyglądu. Myśliwi z kraju pochodzenia wyraźnie zaznaczają, iż późną wiosną ze względu na słaby pod szerstek należy zwiększyć masę psa. Nie należy go nadmiernie eksploatować w terenie, aż do momentu odbudowania tkanki tłuszczowej.
Na uwagę zasługuje kilka faktów. Rasa ogólne bardzo zdrowa. Mało cech dyskwalifikujących przekazywanych genetycznie. Psy bardzo zwinne. Wymagające dużo ruchu i zabawy. Psychiką zgoła odmienne od naszych gończych polskich. Bardzo rodzinne, nadające się do odchowywania już z małymi niemowlakami. Delikatne w obcowaniu z dziećmi. Brak jakichkolwiek oznak agresji do domowników i innych psów. Dobrze współpracują jako stróże a jeszcze lepiej na polowaniu. Bezkonfliktowe w łowisku nawet z łajkami czy terierami.Pies nie wymagający nadmiernej pielęgnacji ze względu na swój krótki włos. Bez większego problemu znosi mrozy nawet do – 25 stopni C. w kojcu nie należy go trzymać w samotności gdyż jest psem towarzyskim.
Idealny przyjaciel dla osób jeżdżących konno. Bez większego problemu pies pędzi galopem za koniem. W krajach skandynawskich często trzymany przez miłośników koni huculskich wraz z Fiordami Norweskimi.
Rasa ta dobrze znosi bardzo długie podróże nie tylko samochodem. Są mało wprawnymi pływakami ale bardzo dobrymi motorowodniakami i żeglarzami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz