Gryfonik brukselski, belgijski i brabancki

Dane ogólne 

Długość życia: 12-16 lat
Pies wzrost: -
Pies waga: 3,5-6,5 kg
Suka wzrost: -
Suka waga: 3,5-6,5 kg

Opis rasy
Gryfoniki występują w trzech odmianach różnią się od siebie kolorem sierści i jej długością.
Gryfonik brukselski - piesek szorstkowłosy w różnych odcieniach rudego (pożądany kolor najbardziej intensywny)
Gryfonik belgijski - piesek szorstkowłosy czarny, czarny z przesianiem i czarny podpalany
Gryfonik brabancki (Brabantczyk) - odmiana gładkowłosa o kolorze rudym z maską, czarnym przesianym, czarnym i czarnym podpalanym
Historia
Rasa prawdopodobnie wywodzi się ze wspólnego pnia z affenpinscherem na co wskazuje podobieństwo obu ras. W tworzeniu rasy brały udział również małe odmiany spanieli, terier irlandzki, yorkshire terrier i mops.
Historia powstania rasy gryfonika nie jest jednoznaczna. W Belgii pieski przypominające gryfonika były ulubieńcami miastowych stangretów i dorożkarzy i nazywane je "Małym Ulicznym Łobuziakiem". Trzymano je w stajniach i wozowniach jako łapaczy szczurów.
Wożone przez dorożkarzy zostały zauważone przez wytworne damy i tak trafiły na salony. W Belgii Klub Gryfona powstał w 1880 roku, a w 1883 pierwszy raz zaprezentowano tę rasę na wystawie. Jednakże dopiero w 1885 r od momentu pojawienia się gryfonika w Anglii można śledzić jego historie i rozpoczęto planową hodowle. Gryfoniki były to bardzo luksusowe pieski i zdobywały coraz więcej zwolenników. Już w 1896 roku Pani Handley Spicer założyła Klub Miłośników Gryfona, a dwa lata później rasa została uznana przez English Kennel Club.Pomimo zainteresowania się rasą popularność tych piesków nie była aż tak wielka jak tego oczekiwano. Powodem było to, że rasa nie była jednolita w typie.
W Polsce gryfonik jest wciąż mało znany chociaż w ostatnim czasie jego popularność wyraźnie wzrasta. Najwięcej hodowli gryfoników jest w USA, Skandynawii, Rosji i Czechach.
Pielęgnacja
Gryfoniki brukselski i belgijski to pieski szorstkowłose aby utrzymały swój estetyczny wygląd należy trymować je 3-4 razy w roku. Trzeba zwrócić też szczególną uwagę na bruzdę w koło nosa, należy ją przemywać solą fizjologiczną lub płynem do pielęgnacji oczu i powiek. Trymowany gryfonik nie linieje.
Gryfoniki nie są psami chorowitymi jednak trzeba zwrócić uwagę na ich duże oczy, które są narażone na urazy. U gryfoników zdarza się również wypadanie rzepki i czasami dysplazja stawu biodrowego. Jednakże u nas w Polsce nie ma obowiązku prześwietlania psów tej rasy w tym kierunku.
Charakter
Gryfonik to mały żywy piesek o zwartej budowie, krępy, harmonijny i swobodny w ruchu. Jest bardzo inteligentny i lubi stały kontakt z właścicielem. Jego pyszczek zwraca uwagę niemal ludzkim wyrazem. Ponieważ do hodowli używa się wszystkich trzech odmian gryfonika, mieszając je, w miocie mogą urodzić się rożne szczenięta. Mimo różnicy w wyglądzie wszystkie odmiany mają taki sam charakter. Ten niewielki i inteligentny piesek może stać się znakomitym towarzyszem współczesnego człowieka. Idealnie nadaje się by mieszkać w mieście. Mało wymagający, czujny i oddany. Kocha swego pana i jego rodzinę jest czuły i wierny. Lubi zabawy z dziećmi i długi czas spędzony na kolanach swej pani. Jest pieskiem wszechstronnym, może brać udział w zawodach małego agility i być sportowcem., ale może zostać również typowym kanapowcem. W obu wersjach sprawdza się znakomicie. Nie należy jednak zostawiać gryfonika samego na długo. Każdy powrót właściciela do domu nawet po niedługiej nieobecności wiąże się z długim i serdecznym powitaniem. Gryfoniki doskonale czują się w grupie innych pieskow. Nie są konfliktowe. Dzięki swemu łagodnemu i wesołemu usposobieniu i małemu wzrostowi jest doskonałym psim terepeutą.

Groenendael-owczarek belgijski

Dane ogólne
Pies wzrost: 63-66 cm
Suka wzrost: 58-50 cm
Pies waga: 36-38 kg
Suka waga: 33-36 kg 

Opis rasy
"Czarna Lassie", "mieszaniec wilczura i collie", "długowłosy wilk", "czarny szpic" - to tylko niektóre z licznych nazw, jakimi określają tą rasę przypadkowi przechodnie (choć trzeba uczciwie przyznać, że często dodają "ale ładny"). Tymczasem wygląd groenendaela jest tak charakterystyczny, że kto go raz zobaczy, nie pomyli z żadną inną rasą.
Groenendael to pies średniej wielkości, nieco tylko wyższy od owczarka niemieckiego. W porównaniu z tym ostatnim jest wyraźnie krótszy- zwłaszcza psy mają sylwetkę niemal kwadratową- i słabiej ukątowany. Jest też lżejszy, co wynika z wyjątkowo suchej budowy. Nawet pod zimowym futrem wyraźnie rysują się mięśnie. Cała sylwetka zdradza siłę połączoną z szybkością i wytrzymałością.
Elementem budowy najbardziej charakterystycznym jest niewątpliwie głowa. Wydłużona, wyraziście modelowana, z wysoko osadzonymi trójkątnymi, stojącymi uszami przypomina głowę wilka. Wrażenie to potęguje jeszcze otaczająca ją kryza. Oczy są ciemne, o żywym, inteligentnym spojrzeniu.
Głowa noszona jest wysoko na długiej, łagodnie wygiętej szyi, co potęguje jeszcze wrażenie wysmukłości. Tułów krótki, zwarty, o głębokiej, ale niezbyt szerokiej klatce piersiowej. Grzbiet prosty i mocny, zad tylko nieznacznie opadający. Ogon długi, puszysty, w spoczynku zwisa luźno, w akcji uniesiony do poziomu. Nie może być zakręcony ani stale wysoko noszony.
Charakter

Owczarki belgijskie uchodzą za psy łatwe we współżyciu i szkoleniu, jednak dla przewodnika nie znającego tej rasy mogą okazać się nie lada wyzwaniem. Ich inteligencja, łatwość kojarzenia, doskonała pamięć i talent kombinacyjny nie zawsze ułatwiają pracę!
Niezwykłość charakteru belgów polega na połączeniu cech pozornie przeciwstawnych. Niewiele psów potrafi być twardymi, zdecydowanymi, a jednocześnie wrażliwymi. Chęć współpracy i towarzyskość łączy się z niezależnością i skłonnością do własnej oceny sytuacji. Ognisty temperament i żywiołowość idą w parze z opanowaniem i zrównoważeniem. Takich przykładów można znaleźć bardzo wiele.
Typowy belg to pies o bogatej osobowości. Posiada wszystkie cechy psa służbowego i nie najlepiej czuje się w roli kanapowca. Oczywiście nie oznacza to, że nie nadaje się na ulubieńca rodziny. Przeciwnie, jeśli tylko zostanie dobrze wychowany i ma zapewnioną wystarczającą aktywność, znakomicie sprawdza się w tej roli. W mieszkaniu jest spokojny i cichy, ceni sobie towarzystwo "ludzkiego stada", jednak nie narzuca się i chętniej położy się u nóg właściciela niż wejdzie mu na kolana.
Wychowanie owczarka należy rozpoczynać od pierwszych chwil jego pobytu w nowym domu. Musi ono być prowadzone konsekwentnie i stanowczo, ale bardzo łagodnie. Słynna zasada "żelaznej ręki w aksamitnej rękawiczce" jest w przypadku tej rasy jak najbardziej na miejscu. Wszelka nerwowość, brutalność czy niesprawiedliwość nieuchronnie prowadzi do utraty zaufania i zerwania więzi pies- właściciel. Ważne jest przestrzeganie zasad hierarchii grupy, ustalenie i konsekwentne egzekwowanie obowiązujących reguł. Belgi są urodzonymi "kombinatorami", natychmiast wychwycą i będą bezlitośnie wykorzystywać wszystkie błędy przewodnika. Doskonałe wyniki daje szkolenie oparte na zabawie. Wielce pomocna jest umiejętność wywołania u psa wrażenia, że sam "wymyślił" rozwiązanie problemu. Nie wolno zapominać o pozytywnej motywacji, choć dla tych psów często samo wykonanie zadania jest wystarczającą nagrodą. Jeśli pies zrozumie, o co chodzi i zainteresuje się postawionym przed nim problemem nie spocznie, póki go nie rozwikła. Belg nie znosi monotonii, dlatego zajęcia muszą być urozmaicone, należy też unikać zbyt długiego cyzelowania szczegółów.

Owczarki belgijskie wymagają dużo ruchu! Szczęśliwy belg to zmęczony belg. Nie łudźmy się jednak, że pies wybiega się sam w ogrodzie! Codzienne spacery połączone z wykonywaniem zadań rozwijających psi umysł są konieczne. Można więc podczas spaceru ćwiczyć posłuszeństwo, aportowanie, pokonywanie przeszkód, tropienie. Można wybrać się na wycieczkę rowerową (wytrenowany belg przebiega kłusem 50 km. w dwie godziny i nie wygląda na wykończonego, właściciel natomiast- tak). Znakomitą gimnastyką jest pływanie i zabawy w wodzie. Dla szczeniąt nie wymyślono lepszej formy aktywności niż zabawa z innymi psiakami. Ale uwaga- znalezienie odpowiedniego kolegi nie jest łatwe. Mało który rówieśnik wytrzyma tempo zabawy młodego belga.

Gończy polski

Dane ogólne
Długość życia: 10-15 lat
Pies wzrost: 55-59 cm
Pies waga: 22-30 kg
Suka wzrost: 50-55 cm
Suka waga: 22-30 kg

Opis rasy
Historia
Gończy polski jest piątą polską rasą uznaną przez FCI. Wcześniej psy w typie gończego występowały przeważnie tylko na terenie Polski południowej i na Mazowszu.
Zarówno Ogar, jak i Gończy polski – pochodzą z pewnością od psów świętego Huberta, chociaż według różnych źródeł na rasę miały wpływ też inne gończe zachodnie, bałkańskie, oraz wschodnie. O polowaniach z psami w typie gończego pisano już w XVI i XVII wieku. Za czasów panowania dynastii Jagiellonów gończe były psami bardzo popularnymi. Polscy myśliwi – w zależności od ukształtowania terenu i znajdującej się na nim zwierzyny – używali psów gończych w kilku typach. W wieku XIX odróżniano już gończe od ogarów. W przeciwieństwie do Europy Zachodniej, w Polsce nie prowadzono polowań typu par force, więc psy gończe miały za zadanie napędzić zwierzynę na strzał lub w sieci. Musiały się w związku z tym wyróżniać dobrym węchem, wytrwałym gonem oraz dźwięcznym głosem. Niestety II wojna światowa oraz bardzo burzliwe czasy powojenne zniszczyły w naszym kraju prawie wszystko - również hodowle psów.
Na początku drugiej połowy XX w. (w latach 50-tych) hodowlą psów w typie ogara zajmowali się dwaj panowie w randze pułkownika Wojska Polskiego Piotr Kartawik oraz Józef Pawłusiewicz. Kartawik hodował psy sprowadzone z kresów, takie jakie hodowano w jego majątku. Były to psy większe i cięższe, o umaszczeniu czaprakowym, z kolei Pawłusiewicz – początkowo hodował swoje Ogary w Rajczy w Bieszczadach, były to psy jakie hodowano w jego rodzinie od kilku pokoleń. Psy Pawłusiewicza były lżejsze i w kolorze czarnym podpalanym. Obydwa typy nazywane były Ogarami, jedne w typie Kartawika, drugie w typie Pawłusiewicza. W latach 60-tych obydwa typy gończych wpisane zostały dość niefortunnie do Księgi Wstępnej jako Ogar polski. Po jakimś czasie okazało się, że prowadzenie „wspólnej” linii hodowlanej nie odnosi efektów. Wzorzec przystosowany do psów Kartawika został zarejestrowany przez FCI, co niestety spowodowało że psy Pawłusiewicza nie były uznawane za Ogara polskiego. Dopiero w roku 1983 Związek Kynologiczny w Polsce zdecydował się otworzyć Księgę Wstępną dla psów w typie „Pawłusiewicza”, ponieważ te psy stawały się co raz bardziej popularne zarówno w rękach myśliwych, jak i mieszczan chcących posiadać ładnego psa z żyłką myśliwską. Psom tym nadano nazwę Gończy polski (ang. Polish Hunting Dog) i wkrótce podjęto kroki, aby wzorzec został zatwierdzony i zarejestrowany przez Międzynarodową Federację Kynologiczną.
Po niemal 20 latach trwania procesu rejestracji ostatniej, piątej polskiej rasy – Gończy polski został wpisana do rejestru FCI pod numerem 354! Oficjalne uznanie nastąpiło 12.11.2006 w czwartym dniu trwania zmagań ringowych na Światowej Wystawie Psów w Poznaniu, przed samym wyborem zwycięzcy BIS, w obecności szefostwa FCI, ZKwP oraz członków Komisji Standardów – nastąpiło oficjalne ogłoszenie tego faktu – ku radości hodowców, właścicieli oraz miłośników rasy, których wieloletnie starania w końcu zostały docenione!
Cieszy fakt, iż co roku populacja Gończego polskiego rośnie, już spore stawki można spotkać na wystawach w Polsce, jak również za granicą, ambitni hodowcy wyruszają na podbój Europejskich i światowych ringów, zdobywają najwyższe tytuły oraz championaty innych krajów niż Polska. Również Gończy doceniany jest już w szerokich kręgach myśliwskich, psy wygrywają licznie organizowane w naszym kraju konkursy myśliwskie.
Gończe używane są głównie do polowań na dziki i jelenie, spełniają się również jako psy tropiące ranną zwierzynę. Sposób pracy gończaków uzależniony jest głównie od warunków, w jakich przyszło im pracować, jak i od wielkości przeciwnika. Są to psy pracujące roztropnie, nigdy nie dążące do bezpośredniego spotkania z dzikiem.
Psy tej rasy dysponują wybitnym węchem, dobrze ułożone, stają się doskonałymi tropowcami, które wytrwałością i skutecznością niewiele ustępują posokowcom.
Psy tej rasy szczególnie polecane są dla rodzin lubiących naturę, wycieczki, wędrówki po lesie, górach, ponieważ te psy nie lubią się nudzić, bardzo lubią aktywnie spędzać czas w towarzystwie ludzi.
GP jest psem niewybrednym , bardzo dobrze wykorzystującym karmę ,można go karmić zarówno BARFEM oraz gotowymi komponentami pokarmowymi . Gończy polski to pies energiczny, łagodny, zrównoważony, wytrzymały na zmienne warunki atmosferyczne, odważny, pojętny, podatny na szkolenie, nieufny wobec obcych, stąd doskonały z niego stróż. Powinien mieć możliwość swobodnego wybiegania się. Wobec właściciela i jego rodziny wierny, oddany przyjaciel a nawet wylewny. O ile właściciel zapewni mu odpowiednie żywienie i ruch, nie będzie sprawiał kłopotów. Gończe są psami zdrowymi, raczej oprócz corocznych obowiązkowych szczepień nie chadzają do weterynarza. Psy są dość długowieczne i w pełnym zdrowiu z reguły dożywają średnio 10-15 lat.
Gończe nie sprawiają zbytnich problemów wychowawczych, pod warunkiem, iż od początku wobec malca będziemy konsekwentni i nie pozwolimy sobie wejść na głowę. Samce potrafią być bardziej niezależny, dlatego wobec nich należy być bardziej stanowczym, ale suczki są bardzo przywiązane do właściciela, opiekuńcze wobec dzieci, to psy które kochają swoją ludzką rodzinę i potrafią ją obronić.

Gończy berneński

Dane ogólne 

Długość życia: 12-14 lat
Pies wzrost: 49-59 cm
Pies waga: 25-35 kg
Suka wzrost: 47-57 cm
Suka waga: 20-30 kg

Opis rasy

Pies myśliwski - wcześniej Bernese Hound - jedna z ras psów gończych
Gończy berneński - jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych i posokowców, zaklasyfikowana do sekcji psów gończych. Data publikacji obowiązującego oryginału standardu i klasyfikacji FCI: 11.05.1993
Rasa ta powstała w XI wieku. Przetrwała do dziś głównie dzięki powstałemu w 1931 roku Szwajcarskiemu Klubowi Psów Gończych. Szwajcarskie psy gończe są bardzo starą rasą. O ich obecności w czasach rzymskiej Helwecji świadczy mozaika odkryta w Avenches, na której przedstawiona jest sfora psów odpowiadających współczesnym odmianom szwajcarskich psów gończych. W XV wieku poszukiwane były przez włoskich hodowców psów, zaś w XVIII wieku przez Francuzów ze względu na wyjątkowe uzdolnienia do trudnego polowania na zające. Ich rodzima hodowla z pewnością podlegała wpływom psów gończych ras francuskich, sprowadzanych do Szwajcarii przez najemników. W 1882 roku został ustalony wzorzec dla każdej z 5 odmian gończego szwajcarskiego. W 1909 roku wzorce te zostały zweryfikowane i stwierdzono całkowite wyginięcie psa gończego Tchurgovie. 22 stycznia 1933 roku dla czterech odmian gończego szwajcarskiego został ustalony jeden wzorzec. Stanowi to pewnego rodzaju kuriozum, iż są to 4 odmienne rasy różniące się nie tylko kolorem a wpisane pod jeden numer FCI. Dawna odmiana psa gończego z Jury typu psa Św. Huberta dziś już praktycznie wyginęła. Pierwsza suka pojawiła się w Polsce w latach 90-tych. Po prawie 20 latach pierwsze dwie suki pojawiły się w Warszawie w hodowli CERVARIUS FCI w 2008 roku oraz 2009 w hodowli Gończa Złaja FCI. Według wielu ekspertów zagranicznych obecnie w Polsce posiadamy dwie najlepsze suki tej rasy na świecie. Potwierdzają to wyniki na ringach nie tylko w Polsce ale przede wszystkim na zagranicznych wystawach klubowych czy ostatniej wystawie światowej w Herning - do Polski trafiły najważniejsze nagrody. Młodej suce z Mińska Mazowieckiego przypadło Młodzieżowe Zwycięstwo Świata oraz Zwycięstwo rasy.
Charakter można ująć w kilku słowach: aktywny i pojętny. Żywy o silnej pasji łowieckiej, łagodny, wycofany ale nie bojaźliwy, bardzo przywiązany do właściciela.
Umaszczenie jest trójkolorowe, na tułowiu czarno-białe, z podpalaniem na pysku i czasem na nogach. Pod szerstek miękki bardzo delikatny, a sierść zewnętrzna twarda i gęsta. Kufa i szyja mocne. Uszy długie i stożkowate. Pies średniej wielkości, o dobrej budowie, świadczącej o sile i wytrzymałości, długa kufa i sucha głowa ozdobiona długimi uszami nadaje mu szlachetnego wyglądu. Myśliwi z kraju pochodzenia wyraźnie zaznaczają, iż późną wiosną ze względu na słaby pod szerstek należy zwiększyć masę psa. Nie należy go nadmiernie eksploatować w terenie, aż do momentu odbudowania tkanki tłuszczowej.
Na uwagę zasługuje kilka faktów. Rasa ogólne bardzo zdrowa. Mało cech dyskwalifikujących przekazywanych genetycznie. Psy bardzo zwinne. Wymagające dużo ruchu i zabawy. Psychiką zgoła odmienne od naszych gończych polskich. Bardzo rodzinne, nadające się do odchowywania już z małymi niemowlakami. Delikatne w obcowaniu z dziećmi. Brak jakichkolwiek oznak agresji do domowników i innych psów. Dobrze współpracują jako stróże a jeszcze lepiej na polowaniu. Bezkonfliktowe w łowisku nawet z łajkami czy terierami.
Pies nie wymagający nadmiernej pielęgnacji ze względu na swój krótki włos. Bez większego problemu znosi mrozy nawet do – 25 stopni C. w kojcu nie należy go trzymać w samotności gdyż jest psem towarzyskim.
Idealny przyjaciel dla osób jeżdżących konno. Bez większego problemu pies pędzi galopem za koniem. W krajach skandynawskich często trzymany przez miłośników koni huculskich wraz z Fiordami Norweskimi.
Rasa ta dobrze znosi bardzo długie podróże nie tylko samochodem. Są mało wprawnymi pływakami ale bardzo dobrymi motorowodniakami i żeglarzami.

Golden Retriever

Dane ogólne

Pies wzrost: 55 - 61 cm

Suka wzrost: 50 - 56 cm
Pies waga: 30 - 40 kg

Suka waga: 25 - 30 kg

Opis rasy

Historia

Do 1913 roku psy te były rejestrowane pod nazwą złocisty flat coated (gładkowłosy). Później zaczęto je nazywać żółtymi (yellow) lub złocistymi (golden) retrieverami. Obecna nazwa obowiązuje od 1920 r. Określenie "golden" związane jest z kolorem sierści. Nazwa "retriever" pochodzi od angielskiego czasownika "to retrieve", który oznacza odzyskiwać/przynosić. W latach 60. XX wieku brytyjski związek kynologiczny uznał księgi hodowlane Lorda Marjoribanksa za dowód pochodzenia rasy. 
Golden retriever występuje w dwóch liniach hodowlanych, które różnią się od siebie pod względem wyglądu. Linia Angielska (Europejska). Psy z tej linii mają jasne kremowe umaszczenie lub jasno złote. Sierść ich jest prosta bądź falowana.

Linia Amerykańska. Psy pochodzące z USA mają barwę od złotej aż po czekoladową, rzadko brązową, lecz nigdy nie mahoniową. Sierść może być prosta lub falowana. Budowa ich ciała jest znacznie delikatniejsza i smuklejsza od ich europejskich kuzynów i w Europie przez niewykwalifikowane oko bywają mylone z Seterami Irlandzkimi.
Zachowanie i charakter
Psy charakteryzują się inteligencją i posłuszeństwem oraz łagodnym charakterem, rzadko szczekają. Golden retrievery są energiczne, wytrzymałe i aktywne. Szybko przywiązują się do właściciela. Towarzyskie potrzebują bliskiego kontaktu z członkami rodziny, dobrze tolerują inne zwierzęta w domostwie. Ze względu na swój karny i łagodny charakter, sprawdzają się jako towarzysze osób starszych i dzieci. Nazwa psa nawiązuje do doskonałych umiejętności aportowania: golden retriever w wolnym tłumaczeniu oznacza "złoty aporter". Golden retriever jest psem myśliwskim. Obecnie najczęściej jest psem towarzyszącym i ze względu na usposobienie - psem rodzinnym. Psy tej rasy są często szkolone na przewodników niepełnosprawnych, terapeutów, a z uwagi na doskonały węch - jako psy policyjne (wyszukiwanie narkotyków) oraz ratownicze. Sprawdzają się także w psich dyscyplinach sportowych np. agility,  obedience.
Zdrowie i pielęgnacja
Tak aktywny pies potrzebuje sporej dziennej dawki ruchu (ok. 2-godzinnej). Wymaga regularnego wyczesywania oraz specjalnej uwagi w pielęgnacji uszu (są podatne na zapalenia).

Foksterier

Dane ogólne

Waga: 7-8 kg
Wzrost: ok. 40 cm

Opis rasy

Foksterier szorstkowłosy jest jedną z ras psów, należącą do grupy terierów, zaklasyfikowaną do sekcji terierów wysoko nożnych.

Dominującym umaszczeniem jest biały. Poza tym maść nie jest decydująca, ale pręgowanie i plamy czerwone, czekoladowo lub łupkowoszare są niepożądane. U foksteriera szorstkowłosego szata jest szorstka, twarda, gęsta, z tendencją do skręcania się. Powinna być tak gęsta i przylegająca, żeby przy rozgarnięciu jej palcami nie było widać skóry. Podszycie krótsze, bardziej miękkie i delikatniejsze niż włos okrywowy.

Po odpowiednim i cierpliwym szkoleniu foksterier może stać się psem posłusznym i zrównoważonym. Jest to pies ruchliwy, wesoły, ciekawski, o bardzo żwawym temperamencie. Często pies jednego właściciela.

Foksterier jest psem o instynkcie łowieckim, sprawdzającym się nie tylko w pracy w norach, jako pies wypłaszający np. lisy, ale także na powierzchni, gdzie może być dzikarzem, płochaczem czy tropowcem. Chętnie pracuje także w wodzie.

Okrywa włosowa szorstkowłosych wymaga trymowania. Na nogach i brodzie sierści nie trymuje się, jedynie wyrównuje. Na grzbiecie powinna mieć długość 3-3,5 cm , na bokach i po obu bokach szyi 1-1,5 cm, a na głowie i uszach sierść powinna mieć tylko kilka milimetrów długości. Przejścia w trymowaniu między poszczególnymi częściami ciała powinny być łagodne, mało widoczne. Ze względu na to, że sierść na różnych częściach ciała przyrasta z różną intensywnością, trymowanie poszczególnych części ciała powinno być przeprowadzane stopniowo. Jest to rasa wymagająca wiele ruchu na świeżym powietrzu.

Flat coated retriever

Dane ogólne 

Długość życia: 10-15 lat
Pies wzrost: 59-61,5 cm
Pies waga: 27-36 kg
Suka wzrost: 56,5-59 cm
Suka waga: 25-32 kg

Opis rasy

To jeden z sześciu Retrieverów, a zarazem jeden z tych najmniej popularnych. Rzec by można, że łączy w sobie przyjazny charakter goldena i chęć do pracy labradora. Przebywanie w towarzystwie człowieka, spełnianie jego oczekiwań i sprawianie mu przyjemności to nadrzędny cel Flata. Jak na wodnego aportera przystało świetnie odnajduje się w mokrym terenie, służąc swemu Panu jak tylko potrafi. 

Potrzebuje ruchu, bo niewybiegany Flat to nieszczęśliwy Flat. Żywiołowość na dworze ustępuje natomiast miejsca spokojnemu usposobieniu w domu. Kocha dzieci, których widok wprawia jego ogon w nieustanny ruch. Niektórzy zresztą nazywają Flaty psami "z wiecznie falującymi ogonami". Dość późno, bo w wieku około dwóch lat, wyrastają ze swojej niepohamowanej młodzieńczości, co dla osób szukających zabawowego psa stanowi niewątpliwie dodatkowy atut.

Flat to bardzo inteligentny czworonóg, który z chęcią zapisze się ze swoim Panem na ćwiczenia i treningi. Ze względu na swoje cechy, tego Retrievera wykorzystuje się w dogoterapii. Służy opanowaniem i ciepłem chorym dzieciom i osobom niepełnosprawnym. To wszechstronna i niesamowita rasa, która wkrótce z pewnością podbije serca wielu osób i zajmie podium wśród uznanych i docenionych w Polsce ras.

 

Typowe cechy, czyli ABC Flata 

- Posłuszny - Przyjazny wobec dzieci. Pies służący w dogoterapii;
- Doskonały pies przewodnik dla niewidomych;
- Niekonfliktowy - w stosunku do innych psów oraz gatunków zwierząt;
- Inteligentny
- Wrażliwy
- Oddany człowiekowi

- Towarzyski - Świetny pies towarzyszący i oczywiście wzorowy aporter i pies tropiący;
- Wykorzystywany jako pies poszukiwawczy